ร้ายจำนนรัก

บทที่ 1 เมียชัง1

สามปีต่อมา...

บนโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเตรียมอย่างพิถีพิถัน มีอาหารฝรั่งเศสสไตล์ฟิวชันที่ดนุวัศล้วนชื่นชอบวางอยู่เต็มโต๊ะ วางคู่กับไวน์แดงรสเลิศ เพิ่มความหรูหราดูโรแมนติกด้วยดอกกุหลาบและเชิงเทียน อีกทั้งคนทำก็ยังแต่งตัวสวมชุดเดรสสีครีมปาดไหล่ดูเย้ายวนอ่อนหวาน แต่งแต้มใบหน้าจนดูหวานละมุนตา เพื่อรอเจ้าของวันเกิดกลับมาฉลองด้วยกัน

แม้มันจะแทบเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม...

แต่เธอก็ยังรอ ยังมีความหวังว่าบางทีถ้าเขาได้เห็นหน้าตาของอาหารที่เธอตั้งใจทำ เขาอาจจะนึกหิวขึ้นมาบ้างก็ได้ อาจจะลองชิมสักคำ ถ้าอร่อยก็คงจะใจอ่อนหรืออย่างน้อยก็เห็นถึงความจริงใจของเธอบ้าง เธอไม่กล้าหวังขอความเมตตา แต่เขาอาจจะมองเธอได้แง่ดีขึ้นมาบ้างสักนิด แม้จะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวก็ยังดี

โปรดปรีดาเฝ้ากล่อมตัวเองราวกับสะกดจิต ยอมหลับตาไม่รับรู้ว่าที่ผ่านมาเคยผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่ามากี่หน เจ็บปวดมากี่ครั้ง เธอขอแค่เพียงครั้งนี้ครั้งเดียวให้สิ่งที่หวังเป็นความจริงสักครั้ง

ว่ากันว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่นไม่ใช่หรือ?

เข็มนาฬิกาเดินวนครบรอบไปหลายครั้งกระทั่งใกล้จะล่วงเข้าสู่วันใหม่ อาหารบนโต๊ะเย็นชืดแม้เธอจะอุ่นแล้วหลายครั้ง แต่เจ้าของวันเกิดที่เธอจัดเซอร์ไพรส์ก็ยังไม่กลับมาสักที โปรดปรีดาเม้มปากแน่นกลั้นน้ำตาแห่งความน้อยใจสุดกำลัง หยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาดูอย่างชั่งใจ ก่อนจะโทร. หาเขา หลังจากส่งข้อความไปแล้วหลายครั้ง แต่ไร้คำตอบจากปลายทาง ไม่ขึ้นแม้แต่คำว่า ‘อ่านแล้ว’

“มีอะไร?” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยถามเสียงห้วนจัดเจือแววรำคาญ

“วันนี้พี่ดอมจะกลับบ้านมั้ยคะ” เธอรีบเอ่ยถามน้ำเสียงเกรงๆ ด้วยกลัวเขาจะตัดสายทิ้ง ในใจหนักอึ้งเหมือนถูกหินทับ เธอเป็นภรรยาเขาแท้ๆ แต่โทร. หาสามีได้แต่ละครั้งแสนยากเย็นเหลือเกิน แถมดนุวัศเองก็ดูจะหงุดหงิดหัวเสียทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเธอ

“ไม่กลับ!” เขาตะคอกกลับมาอย่างไม่ถนอมน้ำใจคนฟัง แค่คิดว่าต้องกลับบ้านไปเห็นหน้าฆาตกรที่ฆ่าคนรักของเขาอย่างเธอ เขาก็สะอิดสะเอียนรู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมาแล้ว ถ้าต้องทนมองหน้าโปรดปรีดาอีกละก็ ไม่แคล้วเขานี่แหละจะกลายฆาตกรที่ฆ่าเธอตายคามือตัวเอง

“แต่วันนี้เป็นวันเกิดพี่ กลับมาสักวันไม่ได้เหรอคะ...”

ดนุวัศหรี่ตาลงดูร้ายกาจ มุมปากกระตุกยิ้มเยาะ จากที่คิดจะสาดคำพูดดุจน้ำกรดกัดกร่อนหัวใจคนฟังให้เจ็บแสบแดดิ้น เขากลับเปลี่ยนใจพลิกลิ้นกะทันหัน

“ได้!”

โปรดปรีดาฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ รีบบอกคนทางปลายสายว่า “งั้นโปรดจะรอ...” ก่อนที่เขาจะตัดสายทิ้งโดยที่เธอยังพูดไม่ทันจบ แต่ถึงอย่างนั้นความตื่นเต้นยินดีที่มีมากกว่าก็ทำให้เธอเลือกที่จะมองข้าม แล้วโฟกัสกับความสุขตรงหน้าก็พอ

หญิงสาวยกจานอาหารทยอยอุ่นอีกครั้งพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ในใจเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังว่าดนุวัศจะชอบเซอร์ไพรส์ที่เธอเตรียมให้รึเปล่า ภาวนาขอให้เขานึกแปลกใจสักนิด มีความสุขกับสิ่งที่เธอทำเพื่อเขาสักเล็กน้อยก็ยังดี ไม่ต้องถึงกับซาบซึ้งขอบคุณ แต่ไม่พูดคำร้ายๆ ใส่หน้ากัน เธอก็คงมีแรงกายแรงใจที่จะอยู่กับเขาต่อไปอีกนานเท่านาน

โปรดปรีดาหมั่นชะเง้อมองสามี พอได้ยินเสียงรถยนต์จอดเทียบหน้าบ้านเท่านั้นก็วิ่งออกไปต้อนรับเขาทันที ดวงหน้าประดับรอยยิ้มหวานที่ทำให้คนเห็นแล้วผ่อนคลาย พร้อมเอาอกเอาใจเขาเต็มที่ในวันพิเศษอย่างนี้ แต่สองขาที่ราวติดปีกล่องลอยต้องหยุดชะงัก ลมหายใจพลันสะดุดติดขัด เมื่อดนุวัศไม่ได้มาคนเดียว เขายังโอบกอดสาวสวยเซ็กซี่กลับมาอีกคน ทั้งสองจูบฟัดกันนัวเนียเดินผ่านหน้าเธอเหมือนฝุ่นละอองไปจบที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องรับแขก