โปรดปรีดาลืมตาเหลือบมองคนถามอย่างอึ้งๆ เขาทำเหมือนห่วงกัน ทั้งที่เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นให้เธอเลยแม้แต่เศษเสี้ยว ระหว่างเราเคยมีความอบอุ่นอ่อนโยนเกิดขึ้นเสียที่ไหน ความอบอุ่นอ่อนโยนเป็นอย่างไร เธอไม่เคยได้สัมผัสจากผู้ชายที่ชื่อดนุวัศเลยสักครั้ง ตลกดี โปรดปรีดาอดยิ้มเยาะไม่ได้
“พี่จะมาสนใจทำไมล่ะคะ อยากให้โปรดตายๆ ไปซะไม่ใช่เหรอ เห็นแบบนี้แล้วพี่น่าจะดีใจมากกว่านะ”
“ใครบอกว่าฉันอยากจะให้เธอตาย”
“ก็พูดเองอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอว่าทำไมคนที่ตายไม่ใช่โปรด แต่เป็น...” เธอละชื่อพี่สาวเอาไว้ด้วยความสะเทือนใจ
โปรดปรีดากัดริมฝีปากปากแน่น พยายามกลืนก้อนแข็งๆ ลงคอ แล้วหลับตาไม่มองหน้าเขาอีก ขดตัวซุกศีรษะเข้ากับอกตัวเองราวกับเป็นสัญชาตญาณของสัตว์ตัวเล็กๆ ที่ปกป้องตัวเอง ตัดขาดจากโลกภายนอก ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น เธอไม่ได้อยากจะมานั่งต่อล้อต่อเถียง แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
ดนุวัศไม่โต้แย้งอันใดอ
