ณกูลขับรถจากกรุงเทพฯ มาถึงหมู่บ้านในช่วงบ่าย เพราะแวะซื้อของใช้และขนมฝากโปรดปรีดาก่อน จึงคลาดกับรถของดนุวัศไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง ชายหนุ่มที่หอบข้าวของมาฝากโปรดปรีดาเต็มสองมือขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อเห็นแม่ผักหวานเดินไปเดินมาคล้ายกำลังร้อนใจหรือรอใครบางคนอยู่ จึงออกปากทัก
“มาหาโปรดเหรอครับ”
“มารอคุณกายนั่นแหละค่ะ”
“รอผม?” ณกูลเลิกคิ้วสงสัย สายตาก็คอยมองหาคนที่เขาคิดถึงไปด้วย ไม่เจอกันตั้งหลายเดือน ไม่รู้ว่าโปรดปรีดาเป็นอย่างไรบ้าง
“ครูโปรดไม่อยู่หรอกค่ะ” แม่ผักหวานเอ่ยขึ้นเมื่อท่าทีของเจ้านาย สีหน้าดูไม่ใคร่สบายใจเท่าไรนัก “มีผู้ชายที่อ้างตัวว่าเป็นสามีเธอมารับกลับบ้านไปแล้ว ยังบอกอีกว่าคุณกายก็รู้เรื่องนี้ดี”
“ว่าไงนะครับ!?” ณกูลหันขวับ ร้อนใจจนแทบเสียสติ สามีที่แม่ผักหวานพูดถึงจะเป็นใครไปได้นอกจาก...!
“ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงครับ”
“ก็...ดูดีนะคะ หน้าตาหล่อเหลาคมสัน ตัวสูงๆ ขาวๆ ท่าทา
