ตลอดทางที่รถยนต์มุ่งหน้ากลับบ้านโปรดปรีดาจึงไม่พูดกับดนุวัศเลยสักคำ เขาเองก็เงียบขรึมคล้ายอยากจะหลีกเลี่ยงที่จะพูดคุยกับเธอ เอาแต่นั่งหน้าเครียดเม้มปากแน่นราวกับคนครุ่นคิดไม่ตก
ทันทีที่เสียงประตูห้องนอนถูกมือเขาปิดลง ดนุวัศก็โผเข้าสวมกอดเธอจากข้างหลังแนบแน่น แนบหน้าหล่อเหลาซบซุกซอกคอเธอคล้ายต้องการไออุ่นในตอนที่มืดมน เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นนานจนโปรดปรีดาเกือบจะเผลอนึกว่าเขาหลับคาตัวเธอไปแล้วเสียอีก
“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอมาเจอเรื่องแบบนี้ ขอโทษจริงๆ แต่ฉันขอยืนยันว่าฉันไม่ได้ทำ ต่อให้ผลตรวจวันนี้จะออกมาเป็นยังไงก็ตาม” ดนุวัศเอ่ยเสียงแผ่วพลางกระชับอ้อมแขนแน่นแฟ้นมากขึ้น
ที่เขาตัดสินใจเดินหนีออกมากลางวงดื้อๆ เหมือนคนขี้ขลาด ไม่ใช่เพราะกลัว ไม่กล้าสู้หน้ารมิดาหรือใคร แต่เขาเป็นห่วงความรู้สึกของภรรยามากกว่าสิ่งอื่นใด เขาไม่ต้องการให้โปรดปรีดาต้องมากระทบกระเทือนใจกับเรื่องพรรค์นี้ การพาเธ
