ดนุวัศมองสมาร์ตโฟนมาสามคืนแล้ว แต่เป็นสามคืนที่แสนทรมานราวกับสามชาติ เขาคิดทุกคืนว่าจะโทร. หาโปรดปรีดาดีหรือไม่ อยากจะได้ยินเสียงเธอสักคำก็ยังดี แต่กลัวจะเป็นการรบกวนและเสียคำพูดที่เคยตกลงกับเธอไว้
เขาเพียรข่มใจข่มตาคืนแล้วคืนเล่า เป็นสามคืนที่แสนทุกข์ระทมเหมือนเขาจะลงแดงตายเพราะความคิดถึงเสียให้ได้ ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้ คิดถึงผู้หญิงที่เคยเกลียดเข้าไส้แทบทุกลมหายใจ ไม่มีเธอก็เหมือนเขาจะเฉาตาย รอบกายว้าเหว่เงียบเหงาสุดๆ ไม่เคยคิดเลยและยิ่งไม่เคยเชื่อว่าความเหงาจะฆ่าคนให้ตายได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว
“ฉันคิดถึงเธอ...”
ไม่รู้ว่าเขาพูดประโยคนี้มากี่รอบแล้ว บอกกับตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่อาจบรรเทาความโหยหาที่มีต่อโปรดปรีดาได้เลย ได้แต่นอนพลิกกายกระสับกระส่าย กอดตัวเองแน่นๆ เผื่อจะช่วยให้เหงาใจน้อยลงจะยิ่งคิดถึง...คิดถึง...เธอมากขึ้นทุกที ในสมองและหัวใจไม่มีช่วงเวลาที่ไร
