โชคยังดีที่เจ้าหน้าที่ตำรวจสกัดจับกุมตัว ยื้อแย่งมีดจากมือรมิดาได้ทันการ คมมีดจึงถากตัวของวีวิทย์ไม่ลึกมาก แต่ฝ่ายตำรวจก็พลอยได้แผลไปตามๆ กัน
ดนุวัศมองภาพที่น่าสมเพชของพวกมันทั้งคู่อย่างไร้ความรู้สึก ไม่ได้รู้สึกสงสารเห็นใจเลยสักนิด เพราะทั้งรมิดาและวีวิทย์หาได้มีจิตสำนึกรู้สึกผิดเลยสักนิดในสิ่งที่ทำกับเปรมปรีดี นอกจากรักตัวกลัวตาย กลัวว่าจะติดคุกเสียชื่อเสียง เขาเดินเข้าไปหยุดยืนตรงกลางระหว่างพวกมัน มองผู้หญิงที่ดิ้นพล่านพยายามจะพุ่งเข้าทำร้ายผู้ชายขี้ขลาดที่ยืนหัวหดเหมือนคนบ้า แสยะยิ้มอย่างเย็นชา
“ยิ่งเห็นพวกแกฉันยิ่งทุเรศลูกตา กัดกันเหมือนหมาไม่มีผิด นี่เป็นบาปกรรมที่พวกแกทำไว้กับเปรม ไปนอนเน่าตายคาคุกซะเถอะ ฉันจะเอาเรื่องพวกแกให้ถึงที่สุด พวกแกจะต้องได้รับโทษหนักและสูงที่สุด ให้สาสมกับความชั่วที่รวมหัวกันทำร้ายเปรม”
ทั้งรมิดาและวีวิทย์ต่างพากันชะงักกึก อกสั่นขวัญหาย ใบหน้าขาวซีดเหมื
