โทษทีคนนี้จีนจอง!

3.55 pm. คลาสจะเริ่มในไม่ช้าแต่ใจยังชิล ชิลที่จะนั่งสูบบุหรี่ ชิลที่จะเลิกคิ้วมองความพยายามของผู้ชายคนนึงที่กำลังปีนกำแพงไปช่วยแมวโง่ที่ปีนขึ้นต้นไม้ไปซะสูง แต่ดันลงไม่เป็น "เฮอะ" สวนหลังตึกแปดที่ปกติจะร้างคนจนเป็นที่ที่เหมาะสำหรับการอัดควัน แต่ตอนนี้กลับมีใครอีกคนพยายามช่วยแมว และฉันที่กำลังนั่งดูอย่างขำๆ ว่าก็ว่าฉันน่ะเห็นแมวโง่ตัวนั้นตั้งแต่มันปีนขึ้นไปแล้วลงไม่ได้แต่แรกแล้ว แต่ฉันไม่คิดจะช่วย โง่ขึ้นไปเองก็ต้องลงเองสิ พรึบ! มือที่กำลังเคาะก้นบุหรี่ชะงักไปเมื่อร่างสูงกระโดดลงมาจากกำแพงใกล้กับต้นไม้ใหญ่พร้อมกับแมวโง่ในมือที่กำลังเกาะแขนเขาจนเลือดซิบ "ต้องไปหาหมอนะนั่น นายต้องฉีดยาเจ็ดเข็มเลยรู้ไหม?" เขาเงยหน้ามามองฉันด้วยความประหลาดใจ เพราะตอนที่เขาปีนเขาปีนจากอีกทางไม่เห็นฉัน ขณะที่ฉันกำลังยิ้มและพินิจใบหน้าหล่อ แววตาที่นิ่งเรียบราวกับไม่ได้มีความรู้สึกของเขามันทำเอาฉันยิ่งเพ่งเล็งจนเขาเบนสายตาหนี และก้มลงไปเอากระเป๋าตัวเองขึ้นสะพาย "คนพูดด้วยไม่ตอบ สงสัยต้องร้องเหมียวๆแทนแล้วมั้ง" เขาที่กำลังจะเดินหนีหยุดยืนนิ่งก่อนจะหันมามองฉันด้วยใบหน้าไม่แสดงอารมณ์เช่นเคย "รู้ว่าต้องไปหาหมอ ขอบคุณที่บอกแล้วกัน" "หยิ่งนะเนี่ย" เขามองฉันไม่ถึงวิก็เดินออกไปเลยทิ้งให้ฉันนั่งมองเขาจนลับสายตา ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะคีบบุหรี่มาสูบอีกครั้งและทิ้งมันลงที่พื้นพร้อมขยี้มันด้วยเท้าจนดับ "น่าสนใจแฮะ" ปกติฉันพูดกับใครมีแต่พวกทำตัวไม่ถูก บ้างก็ดีใจจนเกินเหตุบ้างก็แสดงออกเลยว่าไม่ชอบ แต่เขาไม่ใช่...เขาไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลยแม้จะโดนฉันด่าก็ตาม "เฮอะ" ฉันเดินออกมาทางเดียวกับเขา แต่ไม่คิดจะมองหาหรอกเพราะยังไงก็ไม่เจอแน่นอน..เชื่อสิคนที่ดูดีจนทำฉันติดใจตั้งแต่แรกเจอนี่หาไม่ยากแน่นอน 4.21 pm. "ไปไหนมาทำไมเข้าช้าจัง?" "แวะสูบบุหรี่น่ะ" "สูบที่บ้านไม่ได้ก็มาสูบที่มอเลยน่ะนะ" ฉันหันมองเกลเพื่อนผู้หญิงที่สนิทคนเดียวของฉันก่อนจะยิ้มให้เธออย่างขำๆ "เสี้ยนไง" "อาจารย์ควิซต้นคาบด้วยนะ โทรไปก็ไม่รับ" "ช่างมัน" เกลถอนหายใจมองฉันอย่างเอือมๆ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พูดอะไรให้ฉันไม่ได้หรอกในเมื่อฉันมันก็เป็นแบบนี้ เรียนน่ะเรียนไปเถอะสุดท้ายก็ไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำอยู่ดี "วันนี้เจอคนถูกใจด้วยแหละ" "หื้ม?" ฉันหันมองเกลหลังจากนั่งเงียบทำฟังอาจารย์มาได้พักใหญ่ "จีนน่ะนะเจอคนถูกใจ?" "ใช่น่ะสิ โดนใจมากจนอยากได้ซะวันนี้เลย" "เฮ้ยเกินไปเขาหล่อขนาดนั้นเลยเหรอ?" "มาก" "แต่ถึงจะหล่อแต่ก็สู้คู่หมั้นจีนไม่ได้หรอกใช่ไหม?" "สู้ได้" เกลขมวดคิ้วมองฉันทันทีหลังฉันตอบไปแบบนั้น "ต้องพูดว่าไอ้โจมันสู้อะไรเขาไม่ได้เลยถึงจะดีกว่า" เกลเบิกตามองฉันอย่างไม่เชื่อสายตาขณะที่ฉันกำลังยิ้มขำ และขยับปากกาในมือไปมาอย่างเพลิดเพลิน เพราะในหัวกำลังคิดถึงแต่เขา..ทั้งสายตาเย็นชาและท่าทีระวังตัวมันทำให้เขาหยิ่งเหมือนกับไอ้แมวโง่ตัวที่เขาไปช่วยเลย 6.45 pm. "พี่บอกข้อมูลคนไข้ไม่ได้จริงๆขอแหละ" "ทำไมไม่ได้ล่ะ?" "มันเป็นกฎ" "ก็ถ้าไม่มีใครรู้พี่ก็ไม่ได้ทำผิดกฎนะ...จะเป็นไรไปก็เหมือนการเล่าสู่กันฟังเท่านั้น" ฉันเอียงใบหน้ามองพี่กรที่ตอนนี้เรียนอยู่คณะแพทยศาสตร์ และฉันมั่นใจมากเลยว่าถ้ามาถามมันจากเขาจะต้องรู้เรื่องแน่ เพราะไม่มีเรื่องอะไรที่เขาไม่รู้ในโรงบาลศูนย์ของมหาลัยนี้ "เฮ้อ" "นิดหน่อยเอง" "ให้ตาย อยากรู้เรื่องอะไรล่ะ?" "วันนี้มีคนไข้มาฉีดยาเพราะโดนแมวกัดไปกี่คน?" เขาอ้าปากมองฉันก่อนจะหัวเราะขำขณะที่ฉันกำลังมองพี่กรด้วยรอยยิ้ม "คนมาตั้งเยอะตั้งแยะ" "เอาคนที่หล่อและดูดีที่สุด จีนว่ามีไม่กี่คนแน่ถ้าแบบนี้น่ะ" พี่กรนิ่งไปเลยหลังฉันให้คำใบ้ต่อ เขารู้แน่นอนถ้ามีท่าทีแบบนี้ "คิดถึงเงินที่ยืมจีนไปเล่นพนันสิพี่ จีนอุตส่าห์จะลดหนี้ให้เป็นพันเลยนะ" ฉันยิ้มให้พี่กรจนเขาถอนหายใจออกมาอีกรอบ "ถ้าคนที่หล่อและดูดีที่สุดเท่าที่พี่จะเคยเห็นมาพี่ว่ามีอยู่คนนึง" "ใครล่ะคะ?" "เขาชื่อหมอก พี่บอกได้แค่ชื่อเล่นนะชื่อจริงพี่ไม่รู้จริงๆ" "เขาเรียนอะไร?" "คณะเดียวกับเธอแต่สาขาวิชาการเงินและบัญชี" "ว้าว ใต้จมูกนี่เอง" "ไม่แปลกใจที่เธอไม่รู้จักนะเพราะคนเรียนบัญชีเป็นแสน" "ก็นะ" ฉันยิ้มให้พี่กรก่อนจะหยิบไอโฟนออกมาหักหนี้ให้เธอ "งั้นหนี้พี่ลดไปหนึ่งพันนะคะ ตอนนี้เหลือหมื่นเจ็ดส่วนที่เหลือก็ใช้ให้ตรงด้วยไม่งั้นดอกขึ้นอีกแน่" "จ้าๆ ขอบคุณนะแม่คนใจงาม" "แน่สิคะ" ฉันยิ้มให้พี่กรก่อนจะเดินกลับมาที่รถตัวเองพลางยิ้มขำตัวเอง เพราะฉันนี่ก็เป็นบ้าตามหาเขาจริงๆนะ แต่ฉันก็คิดถูกนี่ว่าเขาจะต้องมาหาหมอแน่ คิดแล้วขำ แต่หมอกนี่ดูดีเป็นบ้า อาทิตย์ต่อมา 11.12 am. "ได้ยินข่าวว่าเจอคนถูกใจ" "ข่าวเร็วเหมือนคนส่งข่าวเพิ่งไปนอนกับมึงมาเลยนะ" ฟึ้บ ฉันเหลือบมองร่างสูงคุ้นตาที่อยู่ในชุดนิสิตไม่ถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้ม ขณะที่ไอ้โจโฉเองกำลังยักไหล่ตอบอย่างกวนๆ "ทำไงได้ก็คู่หมั้นไม่ยอมนอนกับกู" "จะอ้วก" "อย่าเพิ่งท้องกูยังไม่พร้อมแต่ง" ไอ้โจโฉหัวเราะใส่ก่อนมันจะหันมองไปทั่วทั้งร้านที่ฉันกำลังมานั่งด้วยความสงสัย "เอาจริงแค่จะถ่ายรูปส่งไปให้พ่อว่ายอมมาเดทกับกูมึงเล่นเลือกร้านซะหวานขนาดนี้เลยเหรอ?" "ถ่ายรูปส่งก็แค่ผลพลอยได้" "พูดอะไรของมึง" โจโฉขมวดคิ้วมองฉันด้วยความสงสัยก่อนมันจะมองตามสายตาฉันไปตรงกลางถนนที่ตอนนี้มีคนที่ฉันกำลังรอเดินข้ามทางม้าลายมาอยู่ ฉันยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ในตอนที่เขาเดินเข้ามาในร้านและสังเกตเห็นว่าฉันกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ แต่ก็แค่นั้นเพราะเขาเดินเลยไปเลยแทบไม่ได้สนใจจะยิ้มตอบ "ปากจะฉีกไปถึงหูแล้วแม่คุณ" "ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ?" บ้าจริงนี่ก็ว่ายิ้มธรรมดาแล้วนะ "อย่าบอกนะว่าชอบไอ้หน้าจืดนั้น" "หน้ามึงปรุงรสต้มยำเหรอถึงว่าเขาว่าจืดได้?" ไอ้โจโฉชะงักไปทันทีหลังฉันถามกลับ แต่รึมันไม่จริง...โถ่กะอีแค่หน้าหล่อลุคแบดตามสไตล์ผู้หญิงชอบแต่มันก็ไม่ใช่ว่าผู้หญิงจะชอบมันทุกคนนะขอแหละ "ด่ากูทันทีแบบนี้คือชอบมันจริงสินะ" "เออ ชอบมากเลยแล้วว่าจะจีบ" "คู่หมั้นมึงนั่งตรงนี้" "คนทั้งโลกรู้หมดแล้วว่าหมั้นเพราะเงิน ช่วยพัก" ฉันยกไอโฟนมาถ่ายรูปอาหาร และเดินอ้อมไปบีบหน้าไอ้โจโฉให้หันมาเข้ากล้องและกดถ่ายไปแปดเก้ารูปก่อนจะส่งทั้งหมดให้พ่อ และกลับมานั่งลงที่เดิมอีกครั้ง "กลับได้แล้วมึงน่ะ" "หมดประโยชน์แล้วสิ" "ใช่จ้า ไปได้แล้วไปหาเพื่อนกูโน้น" "ไปเพื่อ" "หน้าตาเธอแบดแต่นิสัยอย่าแบดไปด้วยได้ป่ะ" ไอ้โจโฉส่ายหน้าตอบกลับมาอย่างกวนๆ ก่อนเดินออกจากร้านไปปล่อยให้ฉันได้อยู่คนเดียวอีกครั้ง ฉันยิ้มบางๆก่อนจะหันมองไปที่เคาน์เตอร์บาร์ที่ตอนนี้มีพนักงานคนใหม่มาเปลี่ยนกะ หมอกมองมาที่ฉันในตอนที่ฉันยกมือเรียกก่อนเขาจะเดินมาพร้อมกับเมนูในมือ "จะรับอะไรเพิ่มครับ?" "แผลแมวกัดเป็นไงบ้างเหรอ?" อย่างน้อยเพื่อความเนียนฉันก็ควรจะถามอาการเขาหน่อยน่ะนะ "มันแค่ข่วนครับไม่ได้กัด" "ก็ดีแล้วแหละ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ?" "ผมนึกว่าคุณจะสั่งอาหารซะอีก" "ชื่อหมอกสินะ เราชื่อจีนนะยินดีที่ได้รู้จัก" หมอกลอบถอนหายใจมองฉันที่กำลังนั่งเงยหน้ามองเขาด้วยรอยยิ้ม "ครับ ไม่ได้จะสั่งเพิ่มใช่ไหม?" "สั่งสิไม่สั่งจะเรียกเหรอ?" "ครับ" หมอกยื่นเมนูให้ฉันอีกครั้งฉันจึงรับมันเอามาดูอีกนิดก่อนจะเงยหน้ามองเขา "ขอเป็นเบอร์โทรหมอกได้ไหม?" หมอกที่กำลังตั้งใจจะจดเมนูชะงักไปอีกครั้งก่อนเขาจะเหลือบมองฉันด้วยแววตานิ่งเรียบ "ผมว่าคุณกำลังรบกวนเวลาทำงานผมนะ" "งั้นเลิกงานตอนไหนล่ะจะรอ" "อย่ารอเลย" "จะรอ" ฉันเท้าคางมองหมอกก่อนจะส่งเมนูคืนให้เขา "เพราะงั้นจีนจะนั่งรอจนหมอกเลิกงาน แล้วก็ขอเค้กข้าวกับชากุหลาบอีกอย่างละหนึ่งนะคะ" หมอกมองฉันและเขียนเมนูใส่กระดาษก่อนจะเดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์ ขณะที่ตอนนี้พนักงานคนอื่นๆก็มองมาที่ฉันเหมือนอยากจะเม้าซะเต็มแก่ว่าฉันนี่มันมั่นจริงๆที่มานั่งจีบผู้ชายถึงที่ทำงานเขาแบบนี้ แต่ช่วยไม่ได้ ชีวิตหมอกมีแค่ทำพาสทามกับเรียนขืนฉันรอโชคชะตามีหวังคนอื่นตัดหน้าแน่นอน