EP.5
1875 คำ
หลายวันต่อมา
12.12 pm.
"อันนี้เท่าที่เรารู้นะถ้าหมอกว่างเขาจะไปนั่งอ่านหนังสือในห้องสมุด"
"โคตรเนิร์ดเลย"
"ก็นะ เพื่อนเอกการเงินบอกว่าเขาท็อปเอกเลยไม่เคยตกหนึ่งในสามพวกได้คะแนนเยอะน่ะนะ"
"ฮอตเนิร์ดของจริง"
"ส่วนนี่ก็ตารางเรียนเขา วันนี้เขาน่าจะมีเรียนแต่ช่วงเช้าเพราะงั้นบ่ายนี้เขาคงไปห้องสมุดแหละเกลว่า"
"ขอบใจนะเกลไม่ผิดหวังจริงๆที่มีเธอเป็นเพื่อน"
ฉันเหยียดยิ้มมุมปากขณะที่เกลกำลังยิ้มให้อย่างขำๆ
"หัวเราะไรย่ะหล่อน?"
ฉันหรี่ตามองเกลอย่างเอาเรื่องจนเกลหัวเราะออกมา และมองฉันทั้งที่ยังหัวเราะไม่หยุด
"ก็จีนน่ะสิเวลาเรียนไม่คิดสนใจแต่เรื่องหมอกนี่สนใจมากเลยนะ"
"จะบอกว่าเรื่องเรียนไม่สนสนแต่เรื่องผู้ชายถูกไหม?"
"เกลไม่ได้หมายความงั้นนะ"
"ช่างเถอะ เพราะยังไงมันก็เรื่องจริงหมอกน่ะน่าสนใจมากกว่าการเรียนอีก"
เกลยิ้มมองฉันด้วยความเอ็นดูขณะที่ฉันก็กำลังหรี่ตามองแชทของตัวเองที่หนักขวามากๆ เพราะหมอกไม่ค่อยจะตอบเลย ตอบล่าสุดคือเมื่อเช้าหลังจากฉันถามว่าเขากำลังทำอะไรตั้งแต่เมื่อวาน...หยิ่งไหมล่ะ ยิ่งหยิ่งยิ่งอยากได้นี่พูดเลย
"ว่าแต่มหาลัยเราห้องสมุดมันอยู่ตรงไหนอ่ะ?"
"จีนไม่รู้จริงๆอ่ะ?"
"ก็นะ..ตั้งแต่เข้ามาเรียนยังไม่เคยไปสักที"
"อยู่ทางตึกคณบดี แถวๆนั่นแหละ"
"โอเค งั้นวันนี้จีนจะไปอ่านหนังสือนะคงไม่เข้าเรียนบ่าย"
"เดี๋ยวๆ แล้วไหนว่าจะไปกินข้าวกับโจโฉล่ะมีนัดกันไม่ใช่เหรอ?"
ฉันที่กำลังสะพายกระเป๋าต้องหันมองเกลทันทีเพราะตัวเองก็เพิ่งนึกได้ว่ามีนัด ฉันก้มมองนาฬิกาก่อนจะมองสบตาเกลอีกครั้ง
"มันนัดจีนเที่ยงแต่มันมาช้าเองอ่ะ เพราะงั้นถ้ามันมาถึงก็บอกมันนะว่ามันสายเองจีนมีนัดอื่นต่อแล้ว"
"เขาจะโกรธเอานะจีน"
"เกลก็ไปกินกับมันสิเกลก็ยังไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ"
ฟึ้บ
ฉันตบไหล่เกลเบาๆก่อนพยักหน้าให้เพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม
"บางทีไอ้โจโฉมันอาจจะชอบไปกินข้าวกับเกลมากกว่าจีนก็ได้ เพราะงั้นไปเถอะจีนไม่ว่าไรหรอก"
เกลเม้มปากมองฉันอย่างคิดหนักขณะที่ฉันก็ยิ้มให้เกลส่งท้าย และเดินออกจากใต้คณะแต่ตอนนี้ฉันว่าฉันมีปัญหาว่ะ...ฉันลืมว่าฉันไม่มีรถ
"แล้วมันไปไงวะเนี่ย"
เมื่อเช้าเรียกแกร็บมาส่งแต่ตอนนี้คือต้องเดินทางเองในมอ จริงๆมันมีรถรางของมอนะเขาน่าจะไปรอกันตรงนั้นล่ะมั้ง..ฉันเดินไปตรงจุดที่รอรถรางของมออย่างไม่แน่ใจนักแต่กลับต้องเบิกตากว้างเมื่อตัวเองกำลังเจอแจ็คพอต เพราะตอนนี้หมอกเองก็กำลังยืนรอรถรางเช่นกัน เขาใส่ชุดนิสิตแบบถูกระเบียบมากเลย ซึ่งมันดูดีมากจริงๆ
"ไง"
หมอกเหลือบมองฉันก่อนเขาจะลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ และขยับออกห่างฉันที่ไปหยุดยืนข้างๆ..เฮอะ รังเกียจกันซะออกหน้าออกตาเลยดูสิ
"จีนทักหาไม่เห็นตอบเลย หมอกไม่ว่างเหรอ?"
"เพิ่งเรียนเสร็จน่ะ"
ยอมตอบดีๆด้วยแฮะ
"แล้วหมอกจะไปไหนต่อเหรอ?"
"ห้องสมุด"
"เฮ้ย จีนก็จะไปเหมือนกัน!"
หมอกหรี่ตาและหันมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตาขณะที่ฉันเองก็กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้ม
"พอดีช่วงนี้มีสอบเยอะแล้วจีนตามเพื่อนไม่ค่อยทันน่ะเลยจะไปหาที่นั่งอ่านหนังสือสักหน่อย"
"อืม"
อืม...แค่นี้?? เขาประหยัดคำพูดไปไหนเนี่ยกลัวดอกพิกุลหล่นจากปากรึไง?
"งั้นจีนไปนั่งอ่านกับหมอกได้ไหม?"
"ชอบนั่งอ่านคนเดียวน่ะ"
"จีนจะไม่เสียงดัง"
"ยังไงก็จะไปให้ได้แหละ"
"ดีจังอย่างน้อยวันนี้จีนก็มีเพื่อนนั่งอ่านหนังสือด้วยแล้ว รู้ไหมว่าจีนไม่ค่อยมี.."
ฟึ้บ
ฉันอ้าปากค้างมองตามหลังหมอกทันทีหลังเขาเดินผ่านหน้าฉันขึ้นไปบนรถรางหน้าตาเฉยจนฉันต้องกลืนคำพูดตัวเอง และรีบวิ่งตามขึ้นไปเพราะกลัวว่าจะมีคนมาแย่งที่นั่งข้างหมอก
"ปกติหมอกขึ้นรถรางไปไหนมาไหนตลอดเหรอ?"
"อืม"
"แสดงว่าหมอกอยู่หอในเหรอ?"
"ไม่"
"เอ้าแล้วอย่างนี้เวลาเข้ามาเรียนในมอทำไงล่ะ? นั่งแท็กซี่เหรอรึว่าแกร็บ?"
หมอกหันมามองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด แต่ฉันกลับยิ้มพร้อมมองเขาตาใสที่ถามเนี่ยไม่ได้ชวนคุย แต่มันอยากรู้เองล้วนๆ
"รถบัสไง"
"รถบัสน่ะนะ..แล้วทำไมหมอกไม่ขับรถมาล่ะ?"
"ไม่มีรถ"
"งั้นถ้าจีนได้รถกลับมาขับจีนขอไปรับหมอกมาส่งได้ไหม?"
หมอกขมวดคิ้วมองฉันก่อนเขาจะส่ายหน้าไปมาและหันมองไปทางอื่นคล้ายกับพยายามจะตัดบทสนทนา และฉันก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อเพราะกลัวเขาจะรำคาญจนด่าฉันอีก...ถามพอเป็นพิธีไปก่อนเดี๋ยวค่อยหาทางถามใหม่ก็ได้ฉันไม่ยอมแพ้หรอก
(เกล)
12.34 pm.
"จะบอกว่าจีนมันหนีไปแล้ว?"
"เอ่อ..จีนมีธุระน่ะเกลก็ไม่แน่ใจว่ารีบไปไหนเหมือนกัน"
ฉันเม้มปากและหลบสายตาคมที่กำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนโจโฉจะเชยคางฉันขึ้นพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาสบตาฉันนิ่ง
"คิดว่าโกหกเนียนเหรอเกล?"
"ขะขอโทษ แต่จีนบอกว่าต้องรีบไปจริงๆ"
"ไปหาไอ้หน้าจืดนั้นล่ะสิ"
ฟึ้บ!
ใบหน้าฉันหันตามแรงของปลายนิ้วโจโฉขณะที่ตอนนี้เรากำลังนั่งอยู่ในรถของเขา โจโฉโทรหาจีนไม่ติดเขาจึงโทรหาฉันให้มาหาเขาที่โรงจอดรถ..และฉันก็ปฏิเสธที่จะไม่มาหาเขาไม่ได้
"มันติดใจอะไรไอ้นั่นนักหนา เนิร์ดจะตายห่ายังไปชอบได้ลง"
ฉันบีบมือตัวเองก่อนจะหันมองโจโฉอย่างกล้าๆกลัวๆ
"งั้นเกลขอตัวนะ"
"จะไปไหน?"
"เกลมีเรียน"
"ตอนนี้ยังเที่ยงจะรีบไปเพื่อ ในเมื่อได้มาแล้วก็ไปกินข้าวกัน"
"กินข้าว.."
โจโฉยกยิ้มมุมปากก่อนเขาจะหันมามองฉันด้วยรอยยิ้ม
"ไม่ดีใจเหรอนานๆทีโจมีเวลาให้น่ะ"
เขายักไหล่และหันไปขับรถออกจากโรงจอดทิ้งให้ฉันนั่งทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่าที่โจโฉจะพาไปกินข้าวจะเป็นที่ไหนถามยังคำพูดเจ้าเล่ห์ที่เขาพูดอีก แต่ฉันก็ปฏิเสธที่จะไม่ไปกับเขาไม่ได้..มันเป็นแบบนี้มาได้เป็นปีแล้วทั้งๆที่โจโฉเป็นคู่หมั้นของจีน และฉันรู้ดีแต่ไม่มีวันไหนที่ฉันจะรู้สึกดีเลยเวลามองหน้าจีนฉันรู้สึกผิดทุกครั้ง เพราะตอนนี้ฉันเป็นเพื่อนที่เอาแต่หักหลังความเชื่อใจของจีนน่ะสิ
เวลาต่อมา
พั่บพั่บพั่บ!!
"ตะตรงนั้นไม่นะโจ มันอึ่ก!"
"มันเสียว นี่เรียกว่าเสียวบอกกี่ครั้งแล้ว"
แรงกระแทกที่ที่กำลังระรัวเข้าใส่ภายในอันคับแน่นของฉันทำให้ร่างกายฉันสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นโจโฉก็ไม่คิดที่จะหยุดกลับกันยิ่งเขารู้ว่าฉันทรมานเขายิ่งเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นจนโซฟาเริ่มสั่นสะเทือนไปด้วย
"โจอึ่ก"
ฉันเอี้ยวตัวไปมองใบหน้าของโจโฉที่กำลังเหยียดยิ้มมองร่างกายฉันด้วยความพอใจจนฉันต้องหลบสายตาเขา แต่เหมือนจะไม่ทันเพราะทันทีที่โจโฉรู้เขาก็จับฉันพลิกมานอนหงายพร้อมกับเสือกไสแก่นกายกระแทกสวนเข้ามาจนร่างกายฉันขดงอด้วยความทรมาน
"มะไม่นะอื้อ!"
"ปากไม่เคยตรงกับใจเลยนะเกล ไม่ดูตัวเองก่อนล่ะว่าแฉะไปถึงไหนแล้ว"
ฉันกัดปากตัวเองไว้และพยายามดึงกระโปรงปิดส่วนกึ่งกลางของตัวเอง แต่โจโฉกลับดึงมือฉันออกพร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างฉันไขว้ไว้บนหัวด้วยรอยยิ้ม
"แต่ก็นี่แหละนะความน่ารักของเธอ"
หัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วพลันเต้นแรงมากขึ้นหลังจากโจโฉพูดจบ คำพูดที่เขาพูดออกมาอย่างไม่คิดแต่มันกลับทำให้หัวใจฉันเต้นแรงจนไม่สามารถคุมควบอะไรได้ และนี่มันก็เป็นอีกครั้งที่ฉันยอมเขา...ยอมแพ้ผู้ชายที่ชื่อโจโฉครั้งแล้วครั้งเล่าจนไม่สามารถหนีไปไหนได้จริงๆ
(จีน)
2.12 pm.
"ฮ้าว"
ฉันยกแขนขึ้นเหนือหัวขณะที่ปากก็อ้าหาวไม่ได้สนใจสายตาคนอื่นที่กำลังมองมาที่ฉันแม้แต่นิด ก่อนจะเท้าคางหันมองหมอกที่นั่งอยู่โต๊ะตัวข้างๆอีกครั้งและนอนทับแขนตัวเองมองใบหน้าหล่อที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือซะเอาเป็นเอาตายด้วยรอยยิ้ม
เขาคงกำลังตั้งใจคิดเลขอยู่ ส่วนฉันก็กำลังตั้งใจมองใบหน้าและเก็บทุกรายละเอียดของใบหน้าด้านข้างของเขาด้วยความตั้งใจ...มองมุมไหนก็หล่อจริงๆนะคนคนนี้
"ไหนว่ามาอ่านหนังสือ?"
ฉันเลิกคิ้วมองหมอกไม่ได้ตกใจที่โดนเขาจับได้เลยสักนิดว่าฉันกำลังนอนมองเขาอยู่
"อ่านไม่เข้าใจแล้วอ่ะ มันยากมากเลย"
"เรียนอะไร"
ฉันยกยิ้มมุมปากหลังจากที่เขาเป็นฝ่ายถามฉันบ้างแล้ว
"คณะเดียวกับหมอกแต่เอกธุรกิจ"
หมอกขมวดคิ้วและหันมองฉันอีกครั้ง
"ไม่เข้าใจก็ตั้งใจเรียนสิ"
"จีนตั้งใจเรียนนะแต่อาจารย์สอนเร็วแล้วยังเข้าใจยากอีก"
"เธอไม่ตั้งใจเรียนเอง"
"บ้า! แล้วหมอกมั่นใจได้ไงว่าเราไม่ตั้งใจ?"
"เธอสองคนถ้าจะคุยกันขนาดนี้ไม่ย้ายโต๊ะไปนั่งด้วยกันเลยล่ะ?"
ฉันหันมองรุ่นพี่ที่เป็นคนดูแลห้องสมุดด้วยแววตานิ่งเรียบหลังเธอเดินมาด่าฉันกับหมอกถึงโต๊ะ
"ผมขอโทษครับ"
ฉันมองสบตากับเธอก่อนจะหยิบสมุดหนังสือตัวเอง และลุกเดินผ่านหน้าเธอไปนั่งที่เก้าอี้ตัวตรงหน้าหมอกจนเจ้าของโต๊ะเงยหน้ามามองด้วยความตกใจ
"ก็เธอบอกให้ย้ายนี่"
ฉันบอกหมอกก่อนเลย เพราะเขาจะต้องด่าฉันแน่แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณคุณคนดูแลห้องสมุดน่ะนะ เพราะในที่สุดฉันก็หาเรื่องย้ายมานั่งกับหมอกได้สักที!
- ผู้เขียน
