ระหว่างนั่งรถกลับคอนโดรณาก็ชำเลืองมองคนที่ทำหน้าที่ขับรถเป็นระยะ ใบหน้าคมเข้มที่เห็นเพียงแค่ด้านข้างนั้นเรียบเฉยจนออกจะบึ้งด้วยซ้ำ สายตาคมจับจ้องอยู่ที่ถนนเบื้องหน้าไม่หันมองเธอด้วยซ้ำ ไม่มีคำพูดอะไรเล็ดลอดออกมาแม้แต่คำเดียวความเงียบปกคลุมจนได้เย็นเสียงของสรรพสิ่งที่ขับเคลื่อนอยู่ด้านนอก
ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงออกถึงความรู้สึกอะไรนั้น ใครจะรู้ว่าจริงๆ แล้วลึกๆ ข้างในใจกำลังกระวนกระวายร้อนรุ่มอยู่ไม่สุขกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ที่ผ่านมาจนพาลอารมณ์เสียหงุดหงิดมาจนถึงตอนนี้ คำพูดทุกคำการแสดงออกถึงความสนิทสนมนั้น ไหนจะสายตาที่ผู้ชายคนนั้นมองรณาอีกทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันคือสายตาแบบไหน นี่ขนาดรู้ว่ารณามากับเขาผู้ชายคนนั้นยังกล้าขอไลน์รณาต่อหน้าต่อตาเขา ไม่รู้หรือไงว่ารณากับเขาเป็นอะไรกัน ไม่มีใครบอกเหรอว่ารณารักเขามากแค่ไหนถึงได้กล้ามาจีบรณาแบบนี้
และก็พาลมาหงุดหงิดคนที่นั่งอยู่ข้า
