2 เสน่ห์แรงนักนะ
1608 คำ
1 เดือนผ่านไป
ตั้งแต่ที่กัญจาวีร์ย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ เธอก็ช่วยงานทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แล้วก็พยายามอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวให้มากที่สุด เช่นวันนี้เพื่อนของเจ้านายคนเล็ก ที่ทุกคนเรียกว่านายน้อยมาหาที่บ้าน
"ฟ้าใส ว่างอยู่หรือเปล่า"
"เอ่อ พี่พรมีอะไรหรือเปล่าคะ"
"พอดีว่าพี่ต้องไปทำความสะอาดห้องคุณท่าน เลยอยากให้ฟ้าใสช่วยเอาเครื่องดื่ม เข้าไปให้นายน้อยกับเพื่อนหน่อย"
"เอ่อ..."
"นะ เพราะว่าพี่ขนอุปกรณ์ทำความสะอาด ออกมาแล้ว จะได้ไปทำเลย"
"ดะ...ได้ค่ะพี่พร"
"ขอบใจมากนะฟ้าใส นายน้อยกับเพื่อนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นฝั่งโน้นนะ"
"ค่ะ"
เธอก็ได้แต่มองและถอนหายใจ ด้วยความที่รู้สึกแปลก ๆ มีผู้ชาย อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน อยู่เต็มห้องแบบนั้น ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนใจใช่เล่น แต่ด้วยหน้าที่ก็ต้องเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เธอเพียงแต่เคาะประตูแล้วเดินเข้ามา ไม่ได้พูดอะไรกับใคร พร้อมกับรีบวางเครื่องดื่มลง เพื่อจะได้ออกจากห้องนี้ไปให้เร็วที่สุด
"เฮ้ย ใครอ่ะน่ารักจัง" หนึ่งในเพื่อนของเขาก็พูดขึ้น
"เออบ้านมึงมีคนสวย แบบนี้ด้วยหรือวะไอ้นายน์"
"..." เธอที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งมือสั่น
"เสร็จแล้วก็รีบออกไปสิ" เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
"คะ...ค่ะ"
"เดี๋ยวก่อนสิ พวกกูยังไม่รู้จักเลยนะว่าสาวสวยคนนี้เป็นใคร"
"เออ รีบให้ออกไปอะไรขนาดนั้น" คิมหันต์เพื่อนของเขา ก็ทำทีเดินไปขว้างเธอไว้ก่อน
"..."
"เธอเป็นใครอ่ะ ไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอ"
"เอ่อ..."
"ชื่ออะไรอ่ะเรา"
"เอ่อ...ชื่อฟ้าใสค่ะ" เธอก็ตอบคนถามด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนใจ
"อายุเท่าไหร่อ่ะ น่ารักจัดเลย"
"พวกมึงจะเล่นกันไหมเกม ไม่เล่นก็กลับกันไปได้แล้ว!"
"อะไรของมึง กูคุยกับฟ้าใสอยู่"
"ว่าไงฟ้าใสอายุเท่าไหร่" เพื่อนเขาอีกคนก็ถามขึ้นด้วยความอยากรู้เหมือนกัน
"16" เธอตอบพร้อมกับก้มหน้าไม่กล้าสบตาใคร
"พวกมึงจะสนใจเหี้ยอะไร เล่นเกม!" เจ้าของบ้านก็พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
"เอ่อ... ขอตัวก่อนนะคะ" เธอก็รีบถอยออกจากเพื่อนเขา และรีบออกจากห้องนี้ไปโดยทันที
"..." เขาก็เพียงแต่มองตาม ด้วยสายตาที่ไม่พอใจ 'เสน่ห์แรงนักนะ!'
"เธอ"
"คะ...ค่ะ"
เมื่อไอ้เพื่อนตัวดีกลับกันไปหมดแล้ว เขาก็รีบเดินออกมาหาเธอทันที ด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง เนื่องจากตั้งแต่เธอเดินออกจากห้องไป เพื่อนเขาทุกคนก็ถามเป็นเสียงเดียว ด้วยที่อยากรู้ว่าเธอเป็นใคร แล้วมาอยู่ที่บ้านเขาได้ยังไง ซึ่งมันก็สร้างความไม่พอใจให้เขายังบอกไม่ถูก ทั้งยังไม่ชอบที่เธอเดินเข้าไปในห้อง ที่มีผู้ชายเยอะแบบนั้นด้วย
"เธอทำเรื่องอะไรไว้รู้ตัวไหม"
"อะไรคะ"
"เพื่อนฉันถามหาเธอกันหมด น่ารำคาญ"
"..." เธอก็เงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ
"ทีหน้าทีหลังอย่า เข้าไปในห้องที่เพื่อนฉันมาหาแบบวันนี้อีก"
"..." เธอมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ เพราะเธอก็ไม่ได้อยากเข้าไป แต่ก็ด้วยหน้าที่นั่นแหละ
"ได้ยินที่ฉันพูดไหม!"
"ค่ะ" ตอบพร้อมกับกัดปากตัวเองเบา ๆ ทั้งความคิดตอนนี้อยากโต้แย้งมาก แต่ด้วยที่เธอเป็นผู้อาศัย และเป็นแค่หลานคนรับใช้ จะมาอวดเก่งในที่แบบนี้ก็ไม่เหมาะ
"อะไรกัน" แล้วเสียงอันเยือกเย็นของชินกรก็ดังขึ้น
"..." ทั้งสองคนได้เพียงแต่หันมอง ไม่ได้พูดอะไร
"มึงมาที่ครัวทำไม" ชินกรก็ถามน้องชายอย่างไม่เข้าใจ
"มาเดินเล่น" เขาก็ตอบเฉไฉ พร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น เพราะมันดูไม่สมเหตุสมผลเลย คนอย่างเขาไม่เคยย่างกายเข้ามาที่ครัวสักครั้ง
"แล้วคุยอะไรกันเสียงดัง"
"..." เขาก็ได้เพียงแต่เงียบ ไม่รู้จะบอกพี่ชายยังไง
"ขอตัวก่อนนะคะ" เป็นเธอที่พูดขึ้น แล้วกำลังจะเดินออกไป
"เดี๋ยวสิ ไปคุยกับฉันที่ศาลาหน่อย"
"..." เธอก็ได้แต่มองหน้า ทั้งยังรู้สึกแปลก ๆ
"ฉันจะไปรอ" พูดจบชินกรก็เดินออกไปทันที
"เสน่ห์แรงนักนะ!"
ส่วนคนที่จ้องหน้าเธออยู่ก็พูดขึ้นแบบไม่พอใจกว่าเดิม ทั้งเหมือนตอนนี้เขาจะโกรธมากด้วย จนเธอไม่เข้าใจว่าเขาเป็นอะไร เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่นาน แต่เหมือนเขาจะเกลียดเธอซะเต็มประดา ทั้ง ๆ ที่เธอก็มั่นใจ ว่าไม่เคยไปยุ่งเรื่องของเขาให้เขารู้สึกไม่ดีกับเธอเลยสักครั้ง
"ขอตัวก่อนนะคะ" เธอก็พูดพร้อมกับก้มหน้าลง และอยากรีบเดินออกไปจากตรงนี้ให้เร็ว ๆ
"หึ" เขาก็หัวเราะในลำคอ ทั้งรู้สึกหงุดหงิดมาก อย่างบอกไม่ถูก ยิ่งเห็นพี่ชายเขา ดูจะชอบเธอขนาดนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ
"คุณนนท์มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"เรียนเป็นยังไงบ้าง" เขาถามพร้อมกับยังจัดของบางอย่างอยู่ ทั้งไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอ
"ก็ดีค่ะ" เธอตอบพร้อมกับมองใบหน้าหล่อ ที่วันนี้ไม่ได้เซ็ตผม อยู่ในชุดอยู่บ้านสบาย ๆ ทำให้ชินกรดูหล่อกว่าทุกวัน
"แล้วมีเพื่อนเยอะไหม"
"ค่ะ ตอนนี้กำลังปรับตัว แล้วก็เริ่มมีเพื่อนแล้ว" เธอตอบพร้อมกับยิ้มบางให้ อย่างผ่อนคลาย
กัญจาวีร์มาอาศัยอยู่ที่นี่ครบ 1 เดือนแล้ว ทำให้เธอได้รู้อะไรหลายอย่าง ชินกร เป็นคนที่ค่อนข้างหัวร้อน และชอบด่าบอดีการ์ดอยู่บ่อยครั้ง แต่ภาพลักษณ์ที่เขาแสดงให้ทุกคนเห็น คือคนที่อืมครึมและเฉยเมย บางครั้งก็เรียบนิ่ง พร้อมกับมีน้ำเสียงที่เยือกเย็น ไม่ได้มีท่าทีโวยวายอะไรแบบที่เธอเห็น และยิ่งเวลาที่อยู่กับเธอ เธอรับรู้ว่าเขาดูใจเย็น และพยายามเก็บซ่อนตัวตน ของตัวเองไว้อยู่ตลอดเวลา
"นั่งก่อนสิ"
"ค่ะ" เธอก็ตอบรับพร้อมกับเดินไปนั่งตรงข้ามเขา
"ฉันให้" แล้วชินกรก็ยื่น iPad รุ่นใหม่ล่าสุด ราคาแพงหูฉี่ให้เธอ
"คุณนนท์..." เธอก็ได้แต่ตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะให้ของราคาแพงแบบนี้กับเธอได้
"ไม่ต้องพูดอะไรมาก รับไปเถอะเธอจำเป็นต้องใช้"
"เอ่อ...คือ"
"ไม่ต้องปฏิเสธ อะไรทั้งนั้น ฉันรวยแค่นี้ไม่สะเทือนอะไรหรอก" เขาพูดขึ้นทันทีเพราะรู้ความคิดของเธอ จริง ๆ แล้วราคามันก็ไม่ใช่น้อย ยิ่งสเปคสูงแบบนี้ราคาเกินแสน แต่เขาก็พอใจจะให้
"แต่มันมากไปค่ะ" ถามว่าจำเป็นไหมก็จำเป็นอยู่ แต่ถ้าจะให้กันเฉย ๆ แบบนี้ เธอก็ลำบากใจที่จะรับเหมือนกัน
"รับไว้เถอะ เพื่ออนาคตของเธอ"
"..."
"ถือว่าเป็นของขวัญของฉัน ฉันกลับมาหวังว่าเธอจะเก่ง และมีอนาคตที่ดีนะ"
"กลับมา?" เธอก็หรี่ตาถามอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันจะไปอยู่ที่มาเก๊า ไปเรียนที่นั่น ไปดูแลธุรกิจ แล้วก็คงไม่ค่อยได้กลับมาเท่าไหร่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พร้อมกับมองหน้าเธออย่างไม่วางตา
"..." เธอก็มองเขาด้วยสายตาที่วูบไหว ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่อยู่ที่นี่ เขาคือคนเดียว ที่เธอคุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจ เหมือนพี่ชายคนหนึ่งก็ว่าได้ พอรู้ว่าเขาจะไม่อยู่ไทยแล้ว เธอก็รู้สึกแปลก ๆ ทั้งยังนึกภาพออก ว่าอยู่กับน้องชายจอมร้ายกาจของเขา เธอจะเป็นยังไง
"ฉันจะรอฟังข่าวดีของเธอนะ ไว้เธอเข้ามหาลัยฉันกลับมาหา" เขาพูดพร้อมกับเอื้อมมือหนา มาแตะไหล่เธอเบา ๆ
"คุณนนท์"
"ตั้งใจเรียน"
"..."
"ถ้าเรียนจบแล้ว หวังว่าเธอจะมีอนาคตที่ดีนะฟ้าใส"
"ขอบคุณนะคะคุณนนท์" เธอก็ยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง ใช่เธออยากมีอนาคตที่ดี เธอไม่อยากลำบากเหมือนที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ไม่ได้อยากเป็นคนรับใช้ใครไปตลอดชีวิต อยากมีชีวิตที่ดีเหมือนคนอื่นเขาบ้าง และหนทางนี้คือสิ่งที่ทำให้เธอมีความหวัง
"เป็นเด็กดีนะ" เขาพูดพร้อมกับลูบหัวเธอเบา ๆ ส่งยิ้มให้ด้วยความเอ็นดู จะว่าในเชิงชู้สาวก็ไม่ใช่ แต่ให้รักเหมือนน้องสาวก็ยังไม่ใช่อีก ก็เพียงแค่รอเวลา
"เธอมันเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่ ฟ้าใส!" สายตาคมก็หันมองอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
เมื่อขึ้นห้องมาก็ได้แต่คิด วกไปวนมากับสิ่งที่เห็น เพราะพี่ชายเขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร เขาสองคนถูกสอนให้เอาชนะทุกคน อย่ายอมแพ้ใครง่าย ๆ ถ้าไม่จำเป็น และไม่ควรมีความรักให้ใคร เพราะคนมีความรัก 'มันจะกลายเป็นคนอ่อนแอ'
- ผู้เขียน
