ช่วงเวลาเย็น
.
.
.
"ไหนบอกว่าจะรีบมาไง" นิ้วมือเรียวสวยเร่งจับโทรศัพท์ขึ้นกดตามเบอร์ที่มาเฟียหนุ่มทิ้งไว้ให้ มีลางสังหรณ์บางอย่างบีบรัดภายในก้อนเนื้อด้านซ้าย ล่วงเลยเวลานัดผ่านมาสองชั่งโมง จวบจนจะเวลาช่วงค่ำไร้วี่แววการติดต่อกลับมา
"ผิดเวลาทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเลย!" ครั้นจะอยู่รอต่อไปก็เกรงว่าจะเสียเวลาป่าว หากพวกเขาลืมนัดไปจริงๆ ร่างอรชรพาสองขาเรียวมายังป้ายรถสาธารณะ แค่นั่งไปต่อเดียวจะถึงหอพักซึ่งอยู่ไม่ไกลมาก หรือจะเดินเล่นออกกำลังกายไปเรื่อยๆยังได้
บรื้น~เอี๊ยด!
เสียงรถยนต์คันหรูคันเดิมของเมื่อเช้า วิ่งมาด้วยความเร็วสุดคันเร่ง เหยียบเบรกมาหยุดกระทันหันหน้าป้ายรถสาธารณะ ทำคนรอบด้านต่างตื่นตกใจ เป็นจุดรวมทุกสายตา
"คุณฟารินรีบขึ้นมาเร็วครับ" เธอจำหน้าเขาได้ คือคนขับรถให้มาเฟียหนุ่มเอง แต่สีหน้าดูค่อนข้างกังวลแถมเสื้อผ้ายังเปอะเปลื้อนดูไม่เป็นระเบียบเหมือนช่วงเช้า
"ทีหลังถ้ายุ่ง
