เช้าวันถัดมา...
"อื้อ...ทำไมเหมื่อยจัง" น้ำเสียงหวานบ่นพึมพำกับตัวเอง เปลือกตาบางพยามปรือตื่น ดันตัวเองมาลุกนั่งชันพิงกับหัวเตียง เหยียดแขนบิดขี้เกียจ
"เกิดไรขึ้นเนี้ย!" ทว่าเริ่มรู้สึกตัวว่าเปลือยกายไร้สิ่งห่อหุ้ม รีบก้มสำรวจตามผิวพรรณมีร่องรอยขบเม้มของเขี้ยวคม สองมือสั่นเทากำผ้าห่มแน่น น้ำตาใสๆเกิดเอ่อขึ้น เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เมื่อคืนทำขาดสติ จดจำการกระทำอะไรไม่ได้เลย
แกร๊ก!
"ไหนว่าจะรีบไป.." ซีคิวที่เพิ่งเป็นประตูเข้ามา สวมทับเสื้อเชิ้ตด้วยผ้ากันเปลื้อนสีหวานตามสไตล์เจ้าของห้อง ถึงกับชะงักไปไม่เป็น ดวงตากลมผลิตน้ำใสๆกำลังจะหยดลงบนแก้มเนียน ช่างเป็นภาพที่น่าสงสารอย่างไม่รู้สาเหตุ ร่างกำยำตรงปรี่ไปคว้าหัวเล็กแนบแผงอกแกร่ง เขาแค่ทำอาหารมื้อเช้าง่ายๆเสร็จ จะมาปลุกไปเรียนเท่านั้นเอง
"ร่างกายฟาทำไมมันช้ำไปหมดแบบนี้....ฮือ.." จู่ๆเสียงสะอื้นดังขึ้น ปล่อยโฮหยดน้ำตาเป็นคราบลงเสื้อเชิ้ตสีด
