Ep.2
1047 คำ
ร่างบางระหงในชุดนอนผ้าซาตินสีดำนอนหลับตาพริ้มบนเตียงกว้างภายในคอนโดมิเนียมสุดหรู ท่ามกลางอากาศเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอย่างต่อเนื่อง แสงแดดยามเช้าสาดส่องเล็ดลอดเข้ามาผ่านช่องผ้าม่านปิดไม่สนิท
กริ๊ง! กริ๊ง!
นาฬิกาปลุกบนโทรศัพท์ราคาแพงแผดเสียงร้องให้เจ้าของรู้สึกตัวตื่น มือบางยื่นไปอย่างสะเปะสะปะไร้ทิศทางเพื่อหยุดเสียงรบกวนนั่น
“อยู่ไหนนะ” เสียงหวานแหบแห้งติดหงุดหงิดเอ่ยขึ้นพลางเลื่อนมือหา ไม่นานก็เจอเครื่องมือสื่อสารเจ้ากรรม นิ้วเรียวกดปิดแล้ววางลงที่เดิม ใบหน้าสวยใสไร้เครื่องสำอางซบหมอนนุ่มผล็อยหลับไปอีกครั้ง
ปึง! ปึง!
“แพน…ไอ้แพนมึงตื่นหรือยังวะ” มือสากเคาะประตูห้องนอนรัวๆเร่งให้คนที่อยู่ข้างในเปิดออก ยืนรอนานนับนาทีกลับไม่มีวี่แววว่าเพื่อนสาวจะเปิดประตูให้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่เป็นเหตุการณ์ที่‘ราม’เริ่มชินเสียแล้ว
“ไอ้แพน กูเปิดเข้าไปแล้วนะ” เอ่ยขออนุญาตโดยไม่รอคำตอบ หากยังรอคอยคงได้ยืนถึงเที่ยงเป็นแน่กว่าแม่คุณจะตื่น
“…”
“ตื่นได้แล้ว ตื่นๆ” รามเขย่าคนตัวเล็กหลับสนิทราวกับอดหลับอดนอนแรมเดือนยังไงอย่างงั้น
“โอ๊ย…ราม”
“ขี้เซาแบบนี้ ใครจะเอามึงไปทำเมียวะ”
“ช่างเหอะ!ขอนอนก่อนได้มั้ยเล่า” เสียงหวานงัวเงียตอบกลับ ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมองเพื่อน
“ไม่ได้วันนี้รุ่นพี่นัดชุมนุมแต่เช้า ขืนไปสายมึงกับกูโดนทำโทษแน่…ลุกเดี๋ยวนี้คืนนี้กูเลี้ยงเหล้า” ประโยคร่ายยาวของราม ทำร่างบางดีดตัวลุกขึ้นโดยอัตโนมัติ ตากลมเบิกโพลงฉีกยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้
“เสี่ยรามรอซักครู่นะคะ แป๊บเดียว” มือเล็กรั้งเพื่อนรักต่างเพศนั่งลงบนเตียงแทนที่ ร่างบางกระโดดลงจากเตียงสับเท้าวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัวแล้วออกมาแต่งหน้าเฉดสีที่ชอบ สวมใส่ชุดนักศึกษาพอดีตัว เรือนผมยาวมัดรวบขึ้นเป็นหางม้า
“เร็วหน่อยดิวะสายแล้วเนี่ย”
“เสร็จแล้วๆ”
รามขี่บิ๊กไบค์คันโปรดราคาเฉียดเจ็ดหลักพาเพื่อนสาวซ้อนท้ายด้วยท่าทางทะมัดทะแมงฝ่าการจราจรแน่นขนัดกลางกรุงมุ่งหน้าไปยังมหาลัยเอกชนชื่อดัง เฟรชชี่ปี1อย่างพวกเขาเปิดเทอมได้เพียงสองวันก็มาสายซะแล้ว
“วิ่งเร็วแพน”
‘แพนพาย’ หญิงสาววัยสิบเก้าปีบริบรูณ์ ใบหน้าจิ้มลิ้มแต่ก็ซ้อนความเซ็กซี่เอาไว้ ดวงตาเฉี่ยวคม จมูกโด่งเชิดรั้นทรงสวยรับกับใบหน้า ริมฝีปากกระจับสีชมพูหวาน เอวบางร่างน้อยแต่ทว่าหน้าอกหน้าใจกลับไม่เล็กตามตัว เธอเป็นน้องคนเล็กของบ้าน ใช่! แพนพายมีพี่ชายสองคน
“รอด้วยไอ้ราม ฉันเหนื่อยแล้วนะ”
“อีกนิดเดียว มึงขาสั้นก็เหนื่อยหน่อย”
“ไอ้.....” ร่างเล็กไม่ทันได้ด่าก็ต้องหยุดกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ เพราะเสียงรุ่นพี่ที่ยืนอยู่กลางลานกิจกรรมแทรกขึ้น
“น้องสองคนนั้น รีบมารวมกับเพื่อนครับ”
“ค่ะ/ครับ”
แพนพายกับรามตอบรับพร้อมกันพลันสับเท้าวิ่งสุดชีวิต กลัวว่ารุ่นพี่คนนั้นจะเปลี่ยนใจหันมาลงโทษแทน ถึงที่หมายทั้งสองคนนั่งลงบนพื้นต่อท้ายแถวเพื่อนคนอื่น โดยไม่รู้เลยว่ามีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งกำลังมองมาอย่างให้ความสนใจ
“ตอนนี้น้องๆน่าจะมาครบทุกคนแล้วนะครับ พวกพี่ขอเริ่มเลยแล้วกัน”
“สวัสดีค่ะน้อง วันนี้พี่จะบอกกล่าวถึงกิจกรรมที่คณะเรากำลังจะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้นะคะ นั่นก็คือการตามหาพี่รหัสนั่นเอง” จบประโยคยาวเหยียด เสียงฮือฮาปะปนเสียงปรบมือของเหล่าเฟรชชี่ดังกึกก้องทั่วทั้งลานปูน ทุกคนต่างให้ความสนใจเป็นอย่างมากเพราะพี่รหัสเปรียบเสมือนพี่ชายพี่สาวคอยชี้นำดูแลอย่างใกล้ชิดประหนึ่งญาติมิตร
“เอาล่ะๆ เงียบก่อนครับ....พี่รหัสของเราจะตั้งคำไบ้ขึ้นมาให้น้องๆตามหาให้เจอ เข้าใจนะครับ เดี๋ยวพวกพี่จะให้จับฉลากคำใบ้ทีละคน น้องๆจะได้มีเวลาคิดหาหนึ่งวัน แล้วพรุ่งนี้เก้าโมงเรามาเจอกันที่นี่ เพื่อเปิดกิจกรรม”
ทุกคนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบเดินไปยังโต๊ะที่มีกล่องใส่คำใบ้ไว้ด้านใน เมื่อได้จับครบทุกคนก็กลับมานั่งลงเช่นเดิม ต่างคนต่างเปิดกระดาษแผ่นเล็กของตัวเองออกดู
“ชื่ออักษรภาษาอังกฤษ คิ้วหนาหน้าหล่อพูดเก่ง สักมังกรต้นขา” แพนพายอ่านข้อความบนกระดาษในมือ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นอย่างไม่เข้าใจ ‘ยากจัง ฉันจะหาเจอมั้ยเนี่ย’
“ผู้ช่วยประธานรุ่น” รามเองก็อ่านคำใบ้ของเขาเช่นกัน พลันยกยิ้มมุมปาก
“ของมึงง่ายจัง ดูของกูดิโคตรยาก สักมังกรไว้ต้นขากูต้องไปขอให้พี่ปีสองถอดกางเกงให้ดูหรอวะ” นึกแล้วอยากเห็นหน้าเจ้าของคำใบ้ตอนนี้เลย ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นก็ต้องเงยหน้าขึ้นตั้งใจฟังรุ่นพี่อีกครั้ง
“วันนี้แยกย้ายได้เลยครับพรุ่งนี้เรามีนัดกันที่นี่ ห้ามสายนะ” จากนั้นทุกคนแยกกันไปคนละทิศละทางเตรียมตัวเข้าเรียนชั่วโมงแรกของวัน
.
.
.
"ไปไหนต่อวะแพน" รามเอ่ยถามเพื่อนขณะก้าวเดินออกจากอาคารเรียน หลังหมดคลาสช่วงบ่าย
"ไปหาเจ๊เน่ ไปส่งด้วยนะ"
"ไม่ว่าง กูมีนัด"
"นะรามนะ ไปส่งหน่อยน้าา~" มือบางคว้าหมับกอดท่อนแขนแข็งแรงพลางถูไถแก้มไปมาราวกับลูกแมวตัวน้อยอ้อนเจ้าของ
"ปล่อยเลยไอ้แพนเดี๋ยวสาวๆมาเห็นไม่กล้าจีบกู"
"รับปากสิ แล้วจะปล่อย"
"เออๆ"
สุดท้ายเป็นรามต้องยอมไปส่งแพนพาย เพราะมือเล็กจับแน่นไม่ยอมปล่อยง่ายๆหากไม่ได้ในสิ่งที่เธอต้องการ
- ผู้เขียน
