Ep.3
1430 คำ
ติ๊ง! ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นบนโทรศัพท์มือถือของโยธา เมื่อมีคนส่งข้อความเข้ามาในช่องแชท มือหนาเลื่อนหยิบขึ้นมามองก็เห็นว่าเป็นเจอานิ้วยาวรีบกดดู
เจอา:“ น้องสาวต่างแม่ของทิศเหนือครับ เรียนมหาลัยเดียวกับเราด้วย”
เจอา: รูปภาพหญิงสาวยืนโพสท่าถ่ายรูปด้านหลังเป็นวิวในคาเฟ่แห่งหนึ่ง
โยธา:“เก็บเป็นความลับ ห้ามบอกใครเด็ดขาด”
“เด็กใหม่หรอวะไอ้โยธา น่ารักว่ะ” คีย์ชะเง้อคอมองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อนสนิทอย่างถือวิสาสะ พวกเขากำลังนั่งใส่ถุงเท้าเตรียมตัวลงแตะฟุตบอล กิจกรรมยามว่างที่ชื่นชอบหลังเลิกเรียน
“ยุ่ง!”
“เอ้า..ไอ้นี่”
“เอาเวลาไปคุยกับน้องพิมของมึงนู้นไอ้คีย์” โยธาเลิกสนใจเพื่อนสายตาคมมองจ้องใบหน้าสวยเด่นหราบนหน้าจอไม่ละไปไหน
“เบื่อแล้วว่ะ อยากลองของใหม่”
“จ้องขนาดนั้น คนนี้เด็ดหรอวะ” ภูผาพูดขึ้นมาบ้าง
“ไม่รู้…ยังไม่ได้” โยธากดปิดหน้าจอ แสร้งเป็นไม่ใส่ใจเก็บโทรศัพท์ไว้ในล็อกเกอร์ แล้วเดินออกไปวอมร่างกายข้างสนาม
เขาสามคนถือว่าเป็นตัวเต็งคณะวิศวะ ทั้งด้านกีฬาหรือจะเป็นเรื่องหน้าตาก็ไม่เป็นลองใคร เรียกได้ว่ามีผู้หญิงเข้าหาไม่ขาด
วันต่อมา…
แพนพายตื่นแต่เช้าเพราะเสียงนาฬิกาปลุกเช่นเคย แต่วันนี้เธอจะมัวอิดออดไม่ได้ เพราะคำใบ้พี่รหัสที่ได้มานั้น ไม่ได้ช่วยให้เธอรู้เลยว่าเขาคนนั้นเป็นใคร เพราะเพิ่งเข้ามาเรียนได้ไม่กี่วัน มิหนำซ้ำตั้งแต่เช้ายันเย็นก็คุยแค่กับรามไม่รู้จักใครเลยซักคน
ร่างบางในชุดนักศึกษาพอดีตัวยืนมองเงาสะท้อนในกระจกบานใหญ่เช็คความเรียบร้อย ก่อนเดินไปหยิบกุญแจรถคว้ากระเป๋าสะพายข้างก้าวเดินออกจากห้องไป
“ฝนจะตกหนักหรือเปล่าวะ วันนี้มึงตื่นแต่เช้าได้” ทันทีที่แพนพายลงจากรถ เสียงแซวของรามก็ดังเข้ามาในโสตประสาท
“อย่ากวนได้มั้ยคนยิ่งเครียดอยู่ ฉันจะหาพี่รหัสเจอได้ไงเนี่ย” ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มแพนพายเดินเคียงข้างรามตรงไปยังจุดนัดพบกลางลานกิจกรรม ตอนนี้นักศึกษาคณะวิศวะทุกสาขาเริ่มทะยอยมารวมตัวกัน
“เอาน่า....เดี๋ยวกูแอบช่วย” มือสากตบไหล่เล็กเบาๆอย่างต้องการให้กำลังใจ เขาอ่านดูแล้วก็ว่ายากอย่างที่แพนพายบอกจริงๆนั่นแหละ แต่เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของเราสองคนหรอก
นั่งรอไม่นานก็ได้เวลาเริ่มกิจกรรมตามหาพี่รหัส โดยจัดให้มีการโชว์ตัวรุ่นพี่ปีสองทุกคนเพื่อให้รุ่นน้องได้สังเกตหาความน่าจะเป็นของแต่ละคน
“ราม มึงว่าพี่คนนั้นตรงกับคำใบ้ของกูมั้ย”
“คนไหนวะ?” รามมองตามนิ้วเรียวเล็กชี้ไปยังชายรุ่นพี่กำลังเดินลงจากเวทีพลางคิดตาม ‘ชื่ออักษรภาษาอังกฤษคิ้วหนาหน้าหล่อพูดเก่งสักมังกรต้นขา’
“หรือจะเป็นคนนี้”
“กูว่าไม่ใช่ พี่คนนี้ไม่หล่อ”
จริงอย่างที่รามว่าเพราะบรรดาพี่ๆของแพนพายหน้าตาดีทุกคน ไม่ว่าจะเป็น นำทัพ ทิศเหนือ คูเปอร์คอปเตอร์ เซอร์เวย์ หรือจะเป็นคนอื่นๆเบ้าหน้าฟ้าประทานทั้งนั้น
“แบบไหนเรียกว่าหล่อล่ะ”
“คนนั้นไงหล่อเข้ม กูว่าพี่เขาน่าจะสักด้วย” รามพูดบอก
“งั้นกูจะเริ่มที่พี่คนนี้นี่แหละ”
“เอาล่ะน้องๆ ตอนนี้รุ่นพี่ปีสองอวดโฉมหน้าครบทุกคนแล้วนะครับ ต่อไปให้น้องๆเข้าไปทำความรู้จักคนที่คิดว่าใช่พี่รหัสตัวเองได้เลย....เชิญครับ” สิ้นเสียงอนุญาต ทุกคนต่างลุกขึ้นเดินไปหาคนที่เล็งไว้ รามเดินแยกไปหาพี่รหัสตัวเอง ส่วนแพนพายเดินตามหลังรุ่นพี่คนหนึ่งไป
ทว่า เท้าเล็กหยุดชะงักลง เมื่อเห็นว่าเขาเข้าไปหาชายคนหนึ่งนั่งตรงนั้นอยู่ก่อนแล้ว นานนับนาทีกว่าแพนพายจะรวบรวมความกล้าก้าวเดินเข้าไปใกล้ ‘เอาวะ!ลองถามดู ถ้าไม่ใช่จะได้ไปหาคนอื่น’
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทักทาย สายตาพลางมองสำรวจใบหน้าชายหนุ่ม ‘หล่อคิ้วเข้ม...ใช่เลย’
“ครับ?”
“พี่ชื่ออะไรหรอคะ”
“เจอาครับ” ได้ฟังคำตอบ แพนพายรู้สึกมีความหวังขึ้นมา หวังว่าเธอมาหาถูกคน เพราะนอกจากเขาเธอเองก็ยังไม่เห็นใครเหมาะสมกับคำใบ้ที่ได้
“มาหาพี่รหัสหรอครับ” ชายอีกคนเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ค่ะ...แล้วพี่เจอามีรอยสักมังกรมั้ยคะ” แพนพายตอบกลับไปแต่เพียงเท่านั้น พร้อมกับตั้งคำถามให้คนตรงหน้าได้ตอบ
“มีครับ น้องจะดูมั้ย”
“ดูได้หรอคะ?....เอ่อ ไม่ดูจะดีกว่าค่ะ”
“ฮ่าๆๆพี่ล้อเล่นน่ะครับ ไหนขอดูกระดาษแผ่นนั้นหน่อย” เจอาหลุดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ เมื่อหญิงสาวรุ่นน้องคล้อยตามเขาอย่างลืมตัว แพนพายยื่นกระดาษแผ่นเล็กในมือให้อย่างว่าง่าย หวังว่าเขาจะรับเธอเป็นน้องรหัสง่ายๆเช่นกัน
“อืม...น้องมาหาถูกคนแล้วครับ เราชื่ออะไรล่ะ”ได้อ่านข้อความระบุไว้ชัดเจนเจอาจึงเอ่ยถามออกไปอย่างนั้นพร้อมกับส่งคืนให้
“แพนพายค่ะ เรียกแพนเฉยๆก็ได้” เสียงหวานเอ่ยบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“แพนพาย ชื่อเพราะดี”
“พี่เจอารับแพนเป็นน้องรหัสแล้วใช่มั้ยคะ”
“ยังครับ”
“อ้าว~” ร่างบางหุบยิ้มทันที มองจ้องคนพี่อย่างไม่เข้าใจ ในเมื่อเธอหาเขาจนเจอทำไมยังไม่รับเข้าสายรหัสล่ะ
“คืออย่างนี้ครับ เรายังมีรุ่นพี่ปีสามกับสี่ที่เป็นสายรหัสเดียวกัน แพนต้องหาพวกเขาให้เจอด้วย พี่ถึงจะยอมรับ”
“โห...ยากอ่ะ” แพนพายร้องโอดครวญ
“งั้นหาแค่สายรหัสปีสามก็พอ เรามาแลกแชทกัน พี่จะส่งคำใบ้ให้ รับรองไม่ยากครับ”
“ก็ได้ค่ะ” แพนพายเลื่อนมือหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอ เพิ่มอีกฝ่ายเป็นเพื่อน
ติ๊ง!
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นพร้อมกับข้อความเด้งขึ้นมาในช่องแชท นิ้วเล็กรีบกดอ่านทันที คิ้วเรียวได้รูปขมวดมุ่นสายตาคู่สวยมองตัวเลขสิบหลักเด่นหราบนหน้าจอ ก่อนเงยหน้ามองคนส่งมา
“เบอร์พี่สายรหัสครับ แต่ต้องบอกก่อนว่า พี่เขาไม่ค่อยรับสายเบอร์แปลก ถ้าน้องทำให้รับสายได้...พี่จะยอมรับเป็นน้องรหัส”
“แบบนี้ถ้าแพนโทรไปหลายครั้งพี่เขาจะไม่ว่าใช่มั้ย”
“ไม่ลองไม่รู้ครับ พี่ขอตัวก่อนนะทำสำเร็จแล้วส่งหลักฐานมาในแชทได้เลย”
“ค่ะ” แพนพายตอบเสียงเบาหวิว มองดูแผ่นหลังหนาของชายหนุ่มสองคนเดินห่างออกไปจนลับตา ร่างบางไม่รอช้ากดต่อสายหาพี่สายรหัสทันที แต่ไม่ว่าเธอจะโทรไปกี่ครั้งปลายสายกลับไม่ตอบรับเสียที
“พกโทรศัพท์ไว้ทำไม ในเมื่อไม่อยากรับสายคนอื่น” เสียงหวานบ่นพึมพำคนเดียว พร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนม้าหินอ่อน พ่นลมหายใจหนักๆอย่างสิ้นหวัง
“ไอ้แพนมานั่งทำอะไรตรงนี้ เจอพี่รหัสหรือยัง” เสียงรามดังขึ้นเรียกสติแพนพายกลับมาสนใจคนมาใหม่
“ราม~”
“ทำไมทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นวะ” แพนพายเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนรักฟัง รามถึงกลับหัวเราะดังลั่นให้กับความโชคร้ายของเพื่อน
“ช่วยโทรหน่อย”
“มึงโทรเขายังไม่รับสายเลย แล้วเขาจะรับสายกูหรือไง ว่าแต่พี่เขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
แพนพายส่ายหน้าเป็นพัลวัน ก็เธอไม่รู้จริงๆนี่นา ไม่ได้ถามเจอาแต่แรก
“ไปกินข้าวก่อนมั้ยค่อยโทรอีกที พี่เขาอาจจะยุ่งอยู่ก็ได้”
“อืม”
หลังจากทานอาหารคาวหวานจนอิ่ม แพนพายจึงเริ่มต่อสายหาเขาคนนั้นอีกครั้ง ทว่า ครั้งนี้เสียงสัญญาณดังขึ้นไม่นานปลายสายก็กดรับ
- ผู้เขียน
