Ep.4
1303 คำ
โยธานั่งบนเก้าอี้หนังหลังโต๊ะทำงานภายในเซฟเฮาส์บ้านเดี่ยวสามชั้นแถบชานเมือง สายตาคมจ้องมองโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะอย่างใจจดจ่อ หลังจากขับรถออกจากมหาลัยมาที่นี่ มีสายโทรเข้านับสิบแต่เขาเลือกที่จะไม่รับสาย ก่อนได้รับข้อความจากลูกน้องเรื่องสายรหัสปีหนึ่ง ทำให้ตอนนี้เขาต้องนั่งเฝ้ารอให้อีกฝ่ายโทรมาอีกครั้ง
ครืดด! ครืดด!
“....”
[ฮัลโหลพี่คะ]
“ครับ”
[คือ แพนเป็นรุ่นน้องสายรหัสพี่ค่ะ ขอบคุณที่รับสายนะคะ] สิ้นเสียง มือบางกดบันทึกภาพหน้าจอและตัดสายทิ้งทันที เพียงเท่านี้เธอก็จะได้เป็นน้องรหัสของเจอาแล้วสินะ ไม่ลืมส่งหลักฐานไปยังแชทของรุ่นพี่ ยืนยันว่าเธอทำสำเร็จ
“หึหึ!โทรมาแค่นี้หรือไง” ร่างสูงกลั้วหัวเราะในลำคอปากหนาบ่นพึมพำกับตัวเอง ทว่า สายตาและสีหน้ากลับดูเย็นชาจนน่ากลัวตรงกันข้ามกับการกระทำ
“เหอะ! เดี๋ยวได้สนุกแน่”
“ออเดอร์ลูกค้าพร้อมแล้วครับนาย” หัวหน้าคนงานกำลังปฏิบัติหน้าที่กันอย่างเคร่งครัดเอ่ยขึ้น เรียกให้โยธาหันไปมองยังคนมาใหม่ เขามัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจึงไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูเข้ามา
มือหนาเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงดันตัวลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปโดยมีชายวัยกลางคนเดินตามมาติดๆ
“นายต้องการลองตัวยาล็อตนี้มั้ยครับ” ทุกครั้งที่มีการผลิตตัวยาออกมาใหม่ โยธามักจะทดลองประสิทธิภาพของมันด้วยตัวเอง
“เอามา” มือหนารับไว้ และเดินตรวจดูงานทุกจุดอย่างละเอียด ก่อนจะขับรถสปอร์ตหรูกลับไปนอนพักผ่อนที่คอนโดส่วนตัว
.
.
.
อีกด้าน...
เช้าวันต่อมา....
“ใครได้มึงเป็นแฟนโชคร้ายชิบหาย” รามบ่นอุบขณะต่อสายหาเพื่อนสาวคนสนิทแต่ไม่มีการตอบรับใดๆ ทำให้เขาต้องรีบขี่บิ๊กไบท์มายังคอนโดที่แพนพายพักอาศัยอยู่
แกร๊ก!
ประตูบานใหญ่หน้าห้องเปิดออกกว้างเป็นจังหวะเดียวกับรามยกมือขึ้นเตรียมเคาะเรียก
“ราม...คิดถึงกูรึไงมาหาแต่เช้าเลย” แพนพายในชุดนักศึกษาเอ่ยถามอย่างหยอกล้อใบหน้าสวยฉีกยิ้มกว้างส่งให้
“ทำไมไม่รับสายวะแพน กูคิดว่ามึงยังไม่ตื่นเลยรีบมาหาเนี่ย” ได้ยินอย่างนั้นแพนพายเลื่อนมือหยิบโทรศัพท์ราคาแพงในกระเป๋าสะพายขึ้นมาดู ก็พบว่าเธอปิดเสียงเรียกเข้าเอาไว้ และมีแจ้งเตือนสายไม่ได้รับนับสิบของราม
“ลืมเปิดเสียง แหะๆ” แพนพายยิ้มแห้ง เมื่อคืนเธออยากพักผ่อนให้เต็มที่จึงปิดเสียงรบกวบ หลายวันมานี้นอนดึกตื่นเช้าทุกวันทำให้หน้าโทรมขอบตาคล้ำจนรับสภาพตัวเองไม่ได้
“ไปๆกูมีนัดทำความรู้จักกับพี่รหัส”
“พี่เจอาก็นัดกูตอนบ่ายเหมือนกัน” หลังจากส่งรูปยืนยันไปให้เจอาเมื่อวาน เขาก็นัดเธอไปกินข้าวเพื่อทำความรู้จักสายรหัสทุกคน
“สวัสดีค่ะพี่เจอา เอ่อ...สวัสดีค่ะ” แพนพายทักทายเจอาและรุ่นพี่อีกคนตามมารยาท
“อ้าวแพน ไหนว่ามีเรียนเช้า”
“พอดีอาจารย์ยกคลาสค่ะ แพนก็เลยจะมานั่งรอพี่ตรงนี้” เพราะอาจารย์ยกคลาสกะทันหันทำให้เธอไม่มีที่ไป ไม่คิดว่าจะมาเจอเขานั่งอยู่ที่นี่ ที่ๆเราเจอกันเมื่อวาน แพนพายอธิบายพร้อมกับมองสำรวจทุกคนในกลุ่ม
“น้องรหัสหรอวะไอ้เจอา น่ารักดีนี่หว่า” ภูผายกยิ้มด้วยท่าทีเป็นมิตร
“สายรหัสมึงคัดหน้าตารึไงวะสวยหล่อทุกคน” คีย์พูดขึ้นมาบ้าง พลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เขารู้สึกคุ้นหน้าหญิงสาวเหมือนเคยเห็นผ่านตาที่ไหน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“พูดอะไรของมึงไอ้คีย์ น้องเขาจับฉลากได้พวกกูเลือกเข้ามาซะที่ไหน นั่งก่อนครับน้อง” โยธาร่ายยาว มือหนาตบเก้าอี้ที่ว่างข้างๆ เชิงบอกให้หญิงสาวนั่งลงข้างเขา แต่สาวเจ้ากลับยืนมองนิ่งๆไม่ทำตามคำบอก
“....”
“พี่ลืมแนะนำแพน นี่พี่โยธาปีสามสายรหัสเรา”
“ค่ะ” คนที่เธอโทรหาเขาเมื่อวาน แต่เพราะความดีใจจึงกดตัดสายทิ้งทั้งที่ยังไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ ได้ยินอย่างนั้นแพนพายจึงยอมนั่งลงข้างเขาอย่างว่าง่าย ยังไงวันนี้คงได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น
“กูอิจฉาพวกมึงจริงๆ ได้น้องรหัสสวยขนาดนี้ พี่ชื่อคีย์นะครับส่วนนี่ภูผา”
“แพนพายค่ะ” ร่างบางตอบเสียงใสจากนั้นไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ทำเพียงนั่งฟังชายหนุ่มสี่คนพูดคุยกัน กระทั่งเวลาผ่านไปภูผากับคีย์ต่างแยกย้ายไปพบปะสายรหัสตัวเอง ส่วนโยธา เจอาและแพนพาย พากันเดินมายังลานจอดรถหลังตกลงว่าจะไปทานอาหารด้วยกันและเดินทางด้วยรถของโยธา
“เอ่อ...ลูกพี่พอดีผมปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ ลูกพี่ขับรถไปกับแพนก่อนนะ เดี๋ยวผมรีบตามไป”
“เอ้า…ไอ้เจอา”
เจอาสับเท้าวิ่งไปจากตรงนั้นไม่สนใจเสียงร้องตะโกนของโยธาแม้แต่น้อย ปล่อยให้เขากับแพนพายยืนงงทำตัวไม่ถูก
“ถ้าแพนไม่ไว้ใจพี่ เรา....”
“แพนโอเคค่ะ รถพี่โยธาคันไหนคะ” แพนพายรีบตอบกลับทันทีที่เห็นใบหน้าเขาเจื่อนลง แต่หารู้ไม่ว่าเสือร้ายแอบแสยะยิ้มในใจ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่เขากับเจอาวางไว้
“คันนี้ครับ” นิ้วยาวชี้รถสปอร์ตสีน้ำเงินเงา พร้อมกับเดินนำไปยังรถที่ว่า มือหนากดปลดล็อคเปิดประตูให้แพนพายขึ้นนั่งในรถ แล้วรีบพาตัวเองไปอีกฝั่งนั่งประจำที่คนขับ เสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม เท้าหนาเหยียบคันเร่งขับรถไปบนถนนใหญ่มีรถสัญจรขวักไขว่จนตาลาย
“แฟนพี่โยธาจะไม่ว่าอะไรใช่มั้ยคะ ที่แพนนั่งรถพี่”
“พี่ไม่มีแฟน”
“ค่ะ” เสียงหวานตอบกลับอย่างโล่งอก คนหน้าตาดีแบบเขาหากมีแฟนคงหวงมาก เธอไม่อยากมีปัญหาเพราะเรื่องแบบนี้หรอกนะ ใช้เวลาไม่นานรถหรูก็ขับเข้ามาจอดหน้าร้านอาหารชื่อดัง ทั้งสองพากันเดินเข้าไปในร้านเลือกโต๊ะมุมสงบ
“แพนแพ้อาหารหรือเปล่า”
“ไม่แพ้ค่ะ”
“ดีเลย..พี่ก็ไม่แพ้เหมือนกัน งั้นแพนเลือกอาหารที่ชอบได้เลยครับ พี่กินได้หมด” มือหนายื่นเมนูอาหารให้หญิงสาวรับหน้าที่เลือกอาหาร เป็นจังหวะเดียวกับเจอาเดินเข้ามานั่งลงข้างโยธา
แพนพายเลือกอาหารสามสี่อย่าง คิดว่ารุ่นพี่ทั้งสองคนคงชอบเหมือนกันกับเธอ ทั้งสามคนนั่งกินข้าว พร้อมกับพูดคุยทำความรู้จักกัน รวมถึงบอกเหตุผลที่วันนี้สายรหัสปีสี่ติดธุระจึงมาร่วมแจมด้วยไม่ได้
“แพนมีเพื่อนสนิทมั้ย?”
“มีค่ะ ชื่อราม เป็นเพื่อนตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมต้น”
“ผู้ชายหรอครับ”
“ใช่ค่ะ นิสัยดีไว้ใจได้”
เวลาผ่านไปทั้งสามเริ่มสนิทกันมากขึ้น ทำให้แพนพายคายกังวลลง ยอมรับว่าช่วงแรกเธอเกร็งจนแทบไม่กล้าตักข้าวใส่ปาก
หลังมื้ออาหารผ่านพ้นไป โยธาขับรถมาส่งแพนพายที่มหาลัยเพราะเธอจอดรถทิ้งไว้ จากนั้นจึงแยกย้ายกันกลับที่พัก
- ผู้เขียน
