“อื้อ...” เสียงหวานแหบแห้งดังอื้ออึงในลำคอร่างบางรู้สึกตัวตื่น แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นยืดตึงเหนือศีรษะขับไล่ความเมื่อยล้าหลงลืมไปว่าเธอไม่ได้นอนอยู่บนเตียงเพียงคนเดียว
“ตื่นแล้วหรอ”
“กรี๊ด!” ร่างบางสะดุ้งโหยงตกใจเสียงของเขา พลันขยับตัวถอยหนีได้เพียงเล็กน้อยก็ถูกมือหนาจับเอาไว้ ดวงตากลมเบิกโพลงมองอีกคนด้วยท่าทีแตกตื่น ก่อนที่ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนจะไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ
“ตกใจอะไรขนาดนั้น....อย่าบอกว่าเมาจนจำอะไรไม่ได้”
“จะ จำได้ค่ะ แพนแค่....” แค่ไม่เคยนอนค้างกับใครก็เท่านั้นจะไม่ให้ตกใจได้ยังไงกัน ไม่รู้ว่าเมื่อกี้ฉันเผลอทำท่าทางน่าเกลียดให้เขาเห็นหรือเปล่า ‘ยัยแพนนะยัยแพน!’
“แค่อะไรครับ หื้ม? รีดน้ำพี่จนหมดตัว ยังจะสงสัยอะไรอีก” ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์เพลย์บอย อย่าว่าแต่เธอเลย ผมเองก็ไม่ชินที่ต้องนอนค้างคืนกับใครแบบนี้เช่นกัน
“เปล่าค่ะ....แพนขอตัวกลับที่พักนะ”
