โยธาขึ้นลิฟท์มายังห้องพักส่วนตัว แต่กลับข่มตานอนไม่ลง หัวสมองเจ้ากรรมดันคิดถึงแต่ใบหน้าของแพนพายไม่ว่างเว้น
“เป็นห่าอะไรวะ!”ร่างสูงสบถออกมาพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง มือหนาเสยผมลวกๆ ก้าวขาลงจากเตียงเดินไปหยิบขวดเหล้ารินใส่แก้วยกขึ้นดื่ม หวังจะใช้น้ำเมาช่วยลบเลื่อนความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว
แต่ทว่ากลับไม่เป็นผล ยิ่งเมามากเท่าไหร่หัวสมองยิ่งนึกถึงภาพชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มดูดีโอบไหล่แพนพายมิหนำซ้ำยังพูดคุยกันอย่างถูกคอ
น้ำสีอำพันพร่องไปเกือบครึ่ง โยธาตัดสินใจเดินออกจากห้องลงไปยังชั้นสิบอีกครั้ง ไม่ใช่เปลี่ยนใจกลับมาหาผู้หญิงคนนั้น แต่เขากำลังไปห้องของแพนพายต่างหาก
กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊ง!
มือหนากดกริ่งรัวๆราวกับเร่งให้เจ้าของห้องรีบเปิดโดยเร็ว นานหลายนาทีก็ยังไม่มีทีท่าว่าประตูบานใหญ่จะเปิดออก แต่โยธาไม่ละความพยายามยังคงรัวนิ้วกดปุ่มซ้ำๆ ให้มันรู้ไปสิจะนอนทนฟังเสียงกริ่งน่ารำคาญได้นาน
