เช้าวันต่อมา...
“อื้มม” ร่างบางตื่นขึ้นเพราะความรู้สึกหนักอึ้งบนร่างกายจนเธอหายใจติดขัด เปลือกตาค่อยๆเปิดทีละน้อยกระพริบถี่ๆปรับแสง ก้มมองดูก็เห็นว่าทั้งแขนและขาของโยธาวางพาดกอดก่ายอยู่บนตัวเธอ ลมหายใจสม่ำเสมอทำให้รู้ว่าเขายังคงหลับสนิท
แพนพายพลิกตะแคงหันหน้าเข้าหาชายหนุ่ม สายตาคู่สวยจ้องมองอย่างพิจารณา ไม่วายต้องเบะปากมองบนให้กับความร้ายกาจของเขา เธอไม่รู้หรอกว่าแท้จริงแล้วเขาต้องการอะไรกันแน่ แต่รู้ไว้เลยว่า หากมีโอกาสเมื่อไหร่คนอย่างแพนพายไม่ลืมเอาคืนเขาแน่นอน
“คงไม่คิดทำร้ายพี่ตอนหลับใช่มั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับลืมตาสบประสานสายตาคู่สวย เขาตื่นตั้งแต่เธอขยับตัวแล้ว แต่ที่ยังนอนนิ่งเพียงเพราะอยากรู้ว่าเธอจะทำอะไรก็เท่านั้น
“กรี๊ด!” แพนพายร้องกรี๊ดเสียงดังลั่นสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะตื่นขึ้นมาตอนนี้
“คิดร้ายกับคู่นอนแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ”
“แพนไม่ได้คิดแบบนั้นซักห
