“อื้มม...” เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอ รู้สึกตัวตื่นพร้อมกับความปวดเมื่อยบนร่างกาย ผิวสัมผัสอบอุ่นทำให้แพนพายเปิดเปลือกตา หันมองชายหนุ่มกกกอดเธอไว้แน่น อีกทั้งใบหน้าหล่อเหลายังซุกอยู่ที่ซอกคอขาวไม่ขยับหนี มือบางค่อยๆจับแขนเขาออกจากเอวเธอแต่ไม่เป็นผล ท่อนแขนแกร่งกระชับกอดแน่นขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“พี่โยธาปล่อยแพนก่อน วันนี้แพนมีเรียนเช้า”
“ลา.. ไม่ต้องไป นอนต่อ”
“...” ดูเขาพูดเข้าสิ จะให้ฉันขาดเรียนนอนอยู่ห้องเนี่ยนะ เหอะ! แพนพายคิดในใจพลางมองใบหล่อเหลาคุยกับเธอทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“จะนอนมั้ย? ไม่นอนจะได้ทำอย่างอื่น” ได้ยินอย่างนั้นร่างบางรีบหลับตาปี๋ เธอยังแสบตรงนั้นไม่หาย ขืนดันทุลังทำเรื่องอย่างว่ามีหวังน้องสาวฉันระบมหมดน่ะสิ
“หึหึ!” โยธากลั้วหัวเราะในลำคอ มือหนาหยิบโทรศัพท์ราคาแพงขึ้นมากดส่งข้อความหาลูกน้องให้จัดการบางอย่าง แล้วกดปิดหน้าจอวางลงที่เดิม ทั้งสองนอนหลับไปและตื่นขึ้นมาในช่ว
