กลางดึกวันเดียวกันเสียงกริ่งหน้าห้องแพนพายดังขึ้นรัวๆราวกับเร่งให้คนที่อยู่ข้างในเปิดออก อีกทั้งโทรศัพท์เครื่องหรูบนโต๊ะข้างเตียงก็แผดเสียงร้องไม่หยุด
ร่างบางหลับสนิทสะดุ้งโหยงดีดตัวลุกนั่งบนเตียงกว้างตั้งสติ ก่อนคว้าโทรศัพท์ขึ้นมามอง จึงเห็นว่าเป็นโยธาที่โทรเข้ามา และเสียงกริ่งหน้าห้องก็คงไม่พ้นฝีมือเขา
แกร๊ก!
ประตูบานใหญ่หน้าห้องเปิดออกกว้าง ร่างสูงดูดีแทรกตัวเข้ามาด้านใน กวาดสายตามองรอบห้องราวกับกำลังหาใครบางคน
“อยู่กับใครทำไมเปิดช้า!” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม พร้อมกับหันมาหาคนตัวเล็กยืนงงไม่เข้าใจคำถามเขาเลยซักนิด
“คะ?”
“ถามว่าอยู่กับใคร ก็ตอบมาดิวะ!” โยธาเอ่ยน้ำเสียงเข้มติดหงุดหงิด แค่ตอบมาว่าอยู่กับใครมันยากนักหรือไง
“อะไรของพี่เนี่ย แพนอยู่คนเดียว” อีกแล้วนะเขาคิดว่าฉันพาผู้ชายเข้ามานอนในห้องงั้นหรอ พี่โยธาเมาแล้วเป็นแบบนี้ทุกทีเลย ที่รู้ว่าเมาเพราะหน้าตาเขาแดงก่ำต่างจากปกติไปมาก
