“อื้มม...” แพนพายรู้สึกตัวตื่นขึ้นด้วยอาการหนักอึ้งที่ศีรษะ ดวงตากลมค่อยๆเปิดขึ้นมองเพดานห้องไม่คุ้นตา คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อย
“ที่ไหนเนี่ย” ไม่ใช่โรงแรมเมื่อคืนแน่นอนฉันจำได้ ก่อนจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอย่างไร้มารยาทเรียกให้แพนพายหันไปมอง
“เฮียทัพ เฮียเหนือ” เสียงหวานแหบแห้งเอ่ยเรียกคนมาใหม่ พร้อมกับเธอนึกขึ้นมาได้ว่าที่นี่คือเพนท์เฮาส์ของสองแฝดพี่ชายเธอ
“ตื่นแล้วหรอ...หิวมั้ย?” นำทัพนั่งลงบนเตียงข้างน้องสาวเขา พลางใช้มือเกลี่ยเส้นผมยาวออกจากใบหน้าสวยถึงแม้บัดนี้มันดูไม่สดใสเหมือนเคย
“เฮีย...แพนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”
“พวกเฮียพามาไง รามโทรไปบอก” นำทัพตอบทุกอย่างให้คนน้องคลายความสงสัย
'รามงั้นหรอ' คิดมาถึงตรงนี้ ภาพเหตุการณ์เมื่อวานก็ไหลเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ น้ำสีใสที่เคยแห้งเหือดเอ่อคลอดวงตากลมอีกครั้ง จนแพนพายต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา
