13 หายเงียบไป
1237 คำ
คฤหาสน์ไคโร
"เป็นอะไรไปครับลูกชาย" ไคโรเดินเข้ามาถามลูกชาย เมื่อเห็นว่าแก่นั่งหงอยเหงาเหมือนกับคนไม่สบาย
และตลอดเวลาที่ผ่านมาแกไม่เคยนั่งเหงาแบบนี้เลย
"คุณพ่อครับ พี่พีชโทรมาหาบ้างหรือเปล่าครับ"
"ไม่นะ แล้วตอนไปโรงเรียนไม่เจอกันเหรอลูก"
"ไม่ครับ อยู่ดีๆ พี่พีชก็หายไปเลย ไม่โทรมาไม่ไปหาผมที่โรงเรียน ผมโทรไปก็ไม่ติดครับ"
"อืม...พี่พีชเขาไม่ว่างหรือเปล่าครับ"
"พี่พีชไม่เคยผิดสัญญา พี่พีชไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน คุณพ่อครับเราไปหาพี่พีชที่บ้านกันเถอะครับ"
"พ่อว่าถ้าเขาไม่ติดต่อกลับมาแบบนี้เขาอาจจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วก็ได้ หรือไม่ก็ไม่อยากมาหาเราอีก"
"ไม่จริงครับคุณพ่อ พี่พีชไม่ใช่คนแบบนั้น" แกรีบแก้ตัวให้ลูกพีชทันที เพราะไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อเข้าใจเธอผิดไป
"อะไรที่ทำให้เรามั่นใจได้ขนาดนั้น เรากับพี่พีชยังรู้จักกันได้ไม่ถึงเดือนเลยนะ"
"ครับ แต่พี่พีชไม่เคยโกหกผม พี่พีชเป็นคนดี พี่พีชทำตามสัญญาทุกครั้ง" เด็กสามารถสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผู้ใหญ่แสดงออกมา ว่าจริงใจจริงๆ หรือแค่แกล้งทำดีเพื่อหวังบางสิ่งบางอย่าง
เหมือนกับคนเราที่มองตาก็รู้ใจ และสัมผัสได้จากคำพูด
สำหรับตัวของลูกพีชแล้วตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันน้องไคเรนรักและไว้ใจเธอมาก
อะไรกันที่ทำให้เด็กคนนึงไว้ใจคนคนนึงมากขนาดนี้ ทั้งๆ ที่รู้จักกันได้ไม่ถึงเดือน
"พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันนะ พ่อก็ไม่ได้โทรหาเขาเลยเหมือนกัน"
"คุณพ่อครับ วันหยุดเราไปบ้านของพี่พีชกันดีมั้ยครับ"
"ตามใจสิลูก"
"ขอบคุณครับคุณพ่อ"
"ถ้าอย่างนั้นทำการบ้านเสร็จแล้วก็นอนได้แล้วนะครับ พ่อไปอาบน้ำก่อนละ"
"ราตรีสวัสดิ์ครับคุณพ่อกู๊ดไนท์"
"กู๊ดไนท์เช่นกันครับ"
ไคโรลูบหัวลูกชายด้วยความเอ็นดูก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนของแก หลังจากที่เขาทำตามที่ลูกพีชแนะนำน้องไคเรนก็เริ่มที่จะพูดคุยกับเขามากขึ้น จากเมื่อก่อนที่พ่อลูกคุยกันแค่เพียงเล็กน้อยเพราะพ่อต้องทำงาน
ความใส่ใจจากครอบครัวเป็นสิ่งที่เด็กคนนึงต้องการมากจริงๆ ไม่ได้ต้องการเงินทองต้องการแค่ความรักความเอาใจใส่จากคนเป็นพ่อ
( ไม่สามารถติดต่อเบอร์ปลายสายได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ )
เขาลองกดโทรหาลูกพีชดูแต่สิ่งที่เขาเจอมันก็เป็นเหมือนกับที่ลูกชายพูดจริงๆ เธอติดต่อไม่ได้เลยโทรศัพท์ปิดเครื่องไม่รู้ว่าหายไปไหน
ลูกพีชเธอเป็นคนที่เข้าถึงค่อนข้างยาก เธอมักจะเก็บตัวซะส่วนใหญ่ ไปมหาวิทยาลัยก็ไม่ค่อยมีเพื่อน เลิกเรียนมาก็ต้องไปทำงาน เธอเป็นคนอัธยาศัยดีแต่ก็ไม่ค่อยพูดคุยกับใครถ้าไม่สนิทด้วยหรือเธอไม่อยากคุยก็จะไม่คุย
"หายไปไหนของเธอ ไม่คิดจะมารับผิดชอบเลยหรือไง" เขาบ่นพึมพำ เพราะลูกพีชคือพี่เลี้ยงคนเดียวที่ทำให้ลูกชายของเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ และก็เป็นคนเดียวที่น้องไคเรนถามหาแบบนี้
แกเคยอยู่กับพี่เลี้ยงมานับสิบคนแต่ไม่เคยถามหาใครแบบนี้เลย ไม่เคยคิดที่จะสนใจเลยด้วยซ้ำ
เขาถึงมองว่ามันแปลก ที่ลูกชายของเขาจะติดคนคนนึงได้มากขนาดนี้
ติดต่อไม่ได้แบบนี้สิ่งเดียวที่จะตามตัวเธอได้ก็คือไปหาเธอที่บ้านหรือไม่ก็ไปดักรอเธอที่มหาวิทยาลัย เพราะเธอจะต้องไปเรียนอย่างแน่นอน
เธอหายเงียบไปจริงๆ ไม่ใช่แค่ลูกชายของเขาถามหา ตัวเขาเองถามหาเธอเหมือนกัน แต่ไม่ได้แสดงท่าทางหรืออาการอะไรออกไป
เธอทำให้เขาใจเต้นแรงได้ เรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นเลยตั้งแต่ที่ภรรยาเก่าของเขาหนีหายไป ตลอดเวลามีแค่คำว่าลูกไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาเกี่ยวข้องหรือพัวพันในชีวิตเลย ถึงแม้จะมีผู้หญิงเข้ามาในชีวิตของเขาเยอะแยะมากมายแต่เขาก็ไม่ได้สนใจผู้หญิงคนไหน
"นี่กูจะหลงรักเด็กหรอวะเนี่ย ไม่ได้ๆ มึงต้องเก็บฟอร์มเอาไว้ไอ้ไคโร จะแสดงอาการแบบนี้ออกไปไม่ได้ ต้องวางมาดนักธุรกิจ"
ไคโรเดินไปยืนมองตัวเองที่หน้ากระจก ไม่อยากจะเชื่อเลยแค่ความคิดเพียงเล็กน้อยจะทำให้เขารู้สึกเขินจนหน้าแดงเถือกได้ขนาดนี้
ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ แล้วเธอจะรับได้เหรอถ้ารู้ว่าจริงๆ แล้วเขาเป็นใคร เบื้องหน้าทำงานเป็นนักธุรกิจเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ แต่เบื้องหลังเป็นมาเฟียที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น
ถึงตอนนี้จะไม่ได้ฆ่าคนแต่ก็ไม่ได้แปลว่าเมื่อก่อนเขาจะไม่เคยทำเรื่องพวกนี้ ธุรกิจสีเทาแน่นอนว่ามันต้องมีเรื่องบาดหมางกับองค์กรอื่น
กว่าเขาจะหยุดและกลายมาเป็นนักธุรกิจเต็มตัวพ่วงด้วยลูกติดอีกหนึ่งคน เขาเองก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน
คลิ๊ก ( เบอร์ 065-xxxxxxx สามารถติดต่อได้แล้วในขณะนี้ )
เขายืนกำโทรศัพท์ในมือแน่นจะโทรไปหาเธอแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี กลัวจะเผลอทำลุคมาดเข้มของตัวเองหลุดไป
ตู๊ด ตู๊ด ~
เขากดโทรออกไปหาปลายสายเมื่อนึกออกว่าจะเริ่มต้นพูดกับเธอยังไง แต่เธอก็ไม่ได้รับสายเขา
จนกระทั่ง...
( ฮัลโหลสวัสดีค่ะ )
"ลูกพีช"
( ค่ะ นี่ใครคะ )
"ฉันเอง"
( คะ )
"ฉันไคโรเอง"
( ..... )
"ไม่ต้องตกใจหรอก ฉันไม่ได้อยากโทรหาเธอเลย แต่น้องไคเรนให้ฉันโทรหาเธอเพราะแกบอกว่าโทรหาเธอไม่ติด แกถามหาเธอทุกวันเลยนะ หายไปไหนก็ไม่เคยบอก รู้มั้ยว่าลูกชายของฉันเป็นห่วงเธอมาก แกถามหาเธอทุกวัน หงอยทุกวันตั้งแต่วันที่เธอไม่มาหาแกตามที่บอกกับแกเอาไว้ จะไปไหนก็แทนที่จะบอกเอาไว้ก่อน เธอยังเป็นลูกจ้างของฉันอยู่นะลูกพีช เธอได้ยินฉันมั้ย..."
( .... )
"ลูกพีช ลูกพีช"
ไคโรดึงโทรศัพท์ออกมาจากหูแล้วมองดูหน้าจอ ปรากฏว่าปลายสายมันขาดไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
"บ้าเอ้ยยัยตัวแสบวางไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ปล่อยให้ฉันคุยอยู่คนเดียวตั้งนานอย่างกับคนบ้า อย่าให้เจอตัวนะจะเล่นให้หนักเลย"
อุตส่าห์คิดคำพูดมาตั้งนานจนตัดสินใจโทรออกไป สิ่งที่ได้คือสายตัดไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ และเขาก็คุยอยู่คนเดียวโดยที่ไม่รู้เลยว่าปลายสายมันตัดไปแล้ว
ไคโรวางโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
- ผู้เขียน
