“ฉันไม่อยากไปแล้ว”
คนตัวโตที่กำลังติดกระดุมเสื้ออยู่หยุดชะงักมือทั้งสองเอาไว้ ก่อนจะเอี่ยวตัวกลับไปมองแพรวา เธอกำลังมีใบหน้าวิตกกังวลและกลัว อยากเดินเข้าไปปลอบใจใกล้ๆ แต่กลับทำได้เพียงยืนมองอยู่ห่างๆ
“ทำไม”
“ฉันกลัว…”
“ไปกับฉันจะกลัวอะไร”
“ฉันกลัวหมอ”
“หึ กลัวเป็นเด็กๆ ไปได้ แต่ว่าเด็กบางคนยังไม่กลัวเลยนะหมอ”
“นายอย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับเด็กสิ ฉันโตแล้ว”
“งั้นก็เลิกงอแงแล้วยอมไปให้หมอตรวจซะดีๆ”
แพรวาทำหน้ามุ่ย ตอนนี้หัวใจเต้นแรงแทบหลุดออกมาจากขั้ว แม้ตัวยังอยู่เพนท์เฮาส์ลูคัส ทว่าความรู้สึกกลัวกลับครอบงำไปทั่วจิตใจของเธอหมดแล้ว…
“ก็ยังกลัวอยู่ดี…”
“หึ” เขากระตุกยิ้มแล้วส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะหันกลับไปติดกระดุมเสื้อให้เสร็จต่อ แพรวาอาจจะกลัวกับการไปหาหมอ หากแต่สำหรับเขา…มันกลับตื่นเต้นจนควบคุมไม่อยู่
@โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง
“เดินตามมาสิ” เขาหันไปบอกแพรวาที่เอาแต่ยืนไม่ยอมเ
