แพรวานั่งกุมมือตัวเองเอาไว้หน้าห้องไอซียูเพื่อรอฟังผลจากคุณหมอ ดวงตาคู่สวยแดงก่ำถูกโอบอุ้มไว้ด้วยคราบน้ำตา นาทีนี้อยากร้องไห้ออกมาแต่ทว่ากลับเลือกที่จะกลั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็น
ภูริชนั่งเป็นเพื่อนแพรวาไม่ห่างไปไหน อันที่จริงคืนนี้มีนัดกับเพื่อนแต่ตัดสินใจยกเลิกเพราะเลือกมาโรงพยาบาล สายตามองแพรวาด้วยความเห็นใจ ที่ผ่านมาเธอถูกแม่ตัวเองทำไม่ดีสารพัดอย่าง พอวันหนึ่งเห็นลุกขึ้นมาสู้ก็รู้สึกภูมิใจ
ไม่มีแล้วแพรวาคนอ่อนแอ…
เวลาผ่านไปพักใหญ่ แพรวาเริ่มนั่งสัปหงก ศีรษะโอนเอนไปมาไม่รู้ว่าจะทิ้งน้ำหนักลงทางไหน ภูริชใช้มือตัวเองรับศีรษะหญิงสาวเอาไว้ในจังหวะที่ทิ้งน้ำหนักลงไปข้างหน้า แรงกระแทกเบาๆ ทำให้แพรวาลืมตาขึ้น
“ง่วงก็นอนลงดีๆ” ภูริชบอก
เธอไม่ตอบ สายตาจ้องมองไปยังประตูห้องไอซียูต่อ นานแล้วทำไมหมอยังไม่ออกมาอีก
แอดดด
หัวใจดวงน้อยพองโตเมื่อประตูห้องไอซียูถูกเปิด
