“เบญคิดถูกแล้วใช่ไหมที่ปล่อยให้พี่ริชมีความสุขกับชมพู นายอัคร”
เบญจมาศแอบมองดูพวกเขาสองคนนั้นอยู่ห่างๆ อัครวินทร์เข้ามาหาเธอทางด้านหลัง เขาเข้าใจความรู้สึกของคนแอบรักกับคนที่ไม่ได้รักดีว่ามันเจ็บมากเพียงใด
“เธอตัดสินใจถูกทั้งสองฝ่ายแล้วละเบญ ทั้งสองฝ่ายต่างจะไม่ต้องเจ็บปวดซึ่งกันและกัน ฉันว่าเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว”
“นายคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ”
เบญจมาศเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของน้ำเสียงทุ้มนุ่ม เธอมองใบหน้าอัครวินทร์แล้วรู้สึกชอบยังไงก็ไม่รู้ ดูเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ
“แล้วเบญจะให้ผมคิดแบบนั้นล่ะ ไม่ยินดี หรือว่าหาทางแยกทางพวกเขาพรากออกจากกันเหมือนกับที่ตัวร้ายในละครทำกันงั้นเหรอ ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก เพราะผมไม่ใช่ตัวร้ายในละคร”
“ไม่ใช่ตัวร้ายในละคร แล้วเป็นอะไรล่ะ?” เบญจมาศยังเอ่ยแซวเขาถึงแม้จะรู้คำตอบดีแล้ว
“เป็นพระเอกในดวงใจของคนที่ชื่อเบญจมาศ”
“นายอัคร คนบ้า!” หญิงสาวแก้มแดงพลางเงยหน้าสบต
