บทที่ 17
หลังจากที่ฉันทั้งทุบทั้งตีไซเรนเพื่อไล่ให้มันออกจากตัวฉันไปแล้วแต่มันก็ไม่ยอมลง มันพยายามที่จะฉุดดึงมือฉันให้อยู่นิ่งๆ แต่ฉันไม่ยอมไง จนฉันเผลอตบหน้ามันอย่างแรงจนหน้าหันไปอีกข้าง
มันจึงหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วค่อยๆ หันหน้ามามองหน้าฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แอบแดงก่ำจนฉันหวาดกลัว
“หึ มือหนักใช้ได้น่ะเอวา ตบหน้าฉันจนเลือดกบปากขนาดนี้” ใช่ ตอนนี้บนหน้าของไซเรนมีทั้งรอยแดงจากมือฉันและเลือดซิบที่มุมปากฝั่งที่โดนฉันตบเมื่อกี้ด้วย
ตั้งแต่ที่เรารู้จักกันมา...ไซเรนไม่เคยเกรี้ยวกราดใส่ฉันและฉันก็ไม่เคยพยศจนลงไม้ลงมือกับมันแบบนี้ เราต่างอยู่ต่างใช้ชีวิตของตัวเอง แต่คราวนี้มันไม่ใช่แล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว เราต่างทำพังมันทั้งคู่จนต้องแตกหักกันแบบนี้ไง
“ออกไปจากตัวฉันซะ ก่อนที่หน้านายจะโดนฉันฟาดไปอีกข้าง” ฉันว่าน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตาที่แอบเอ่อออกมาตอนไหนไม่รู้
ไม่รู้สิ
