ทะลุมิติมาป่วนรักท่านโหวไร้ใจ

4. การรักษาที่แปลกประหลาด

ชายหนุ่มร้องถามด้วยความฉงน เส้นใยใส ๆ บนปากแผลนี้มันอะไรกัน ดูขนาดบาดแผลก็ออกจะใหญ่ ทว่ามันกลับปิดสนิทลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ เลือดก็ไม่มีไหลออกมาให้เห็น

“เย็บแผล ทำแบบนี้ปากแผลมันจะสมานกันเร็วขึ้น รีบกินข้าวเถอะน่า อย่าถามมากจะได้กินยา อ้อ! แล้วยาสองเม็ดนี้ก็กินลงไปได้เลยนะ จะได้หายไวไว” เดินมากำชับเขา ทว่าคนตัวโตยังคงมองหน้านางด้วยความสงสัยเช่นเคย

ฮุ่ยอันจึงคว้าเอาชามข้าวมาถือไว้เอง “ยกผ้าขึ้น อ้าปาก” สั่งคนเจ็บที่ยังคงนั่งมองนางด้วยแววตาคมดุ

“จะกินหรือไม่กิน ถ้าไม่กินพี่ก็ออกไปจากที่นี่เสีย ข้าไม่รักษาพี่แล้ว” ต่อว่าเขาอีกหน และตั้งท่าลุก

“เดี๋ยว ข้ากินก็ได้” ว่าพร้อมกับปลดผ้าคลุมออก ทว่ามือเล็กยกขึ้นมาตะปบมือเขาเอาไว้เสียก่อน

“อย่าถอด ข้าไม่อยากเห็น” รีบบอกเขา

“ทำไม หรือกลัวว่าเห็นแล้วจะถูกเอาชีวิตในภายหลัง” แสร้งเย้าเล่น ทว่าคำตอบที่ได้มากลับเป็นอย่างที่เขาพูด

“ใช่ พี่เป็นโจร ย่อมไม่อยากให้ใครเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงอยู่แล้ว” เอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ

“หึหึ แล้วเจ้าคิดหรือว่าข้าจะเชื่อ ข้าหมดสติไปมิใช่หรือ ก่อนนั้นเจ้าอาจจะเปิดผ้าดูหน้าข้าไปแล้วก็ได้ อย่าแสร้งทำเป็นกลัวหน่อยเลย” จี้จุดจนอีกฝ่ายถึงกับยิ้มแหย เพราะมันจริงอย่างที่เขากล่าวมาจริง ๆ นั่นแหละ

ขนาดตอนทำแผลนางยังลูบเนื้อตัวเขาเลย มีหรือฮุ่ยอันจะไม่เปิดผ้าคลุมดูหน้าเขาว่าหล่อสมกับหุ่นล่ำ ๆ นี่หรือไม่ แก้มเนียนใสขึ้นสีเรื่อตามธรรมชาติทันที ปลายจมูกก็แดงน่าสัมผัส ทำเอาคนที่กำลังจ้องจับผิดถึงกับนิ่งไป

“ช่างเถอะ อยากถอดก็ถอดไป แต่พี่ต้องจำให้ขึ้นใจนะว่า ข้าคือคนที่ช่วยชีวิตพี่ ที่สำคัญอย่าลืมเงินร้อยตำลึงของข้าด้วย ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด” ในเมื่อถูกต้อนก็ต้องทวงบุญคุณกันล่ะทีนี้ อย่างน้อยเขาจะได้ไม่คิดฆ่าปิดปากนางเมื่อหายดี

“วางใจเถอะ ข้าไม่เอาชีวิตผู้มีพระคุณหรอก เว้นแต่เจ้าหักหลังข้าเท่านั้น” ยังมิวายขู่ให้เด็กหนุ่มกลัว

“ชิ! คนอกตัญญู” ต่อว่าซึ่งหน้าไม่เกรงอีกฝ่ายสักนิด

“นี่เจ้าไม่คิดจะกลัวข้าหน่อยหรือ” เอ่ยในสิ่งที่เขาสงสัย ปกติใครเห็นใบหน้านี้ต่างก็ขวัญหนีดีฝ่อกันทั้งนั้น ไม่มีใครกล้าปากดีใส่เขาแบบนี้แน่ ทว่าเจ้าเด็กหนุ่มตรงหน้ากลับต่อปากต่อคำไม่หยุด มิหนำซ้ำยังออกคำสั่งกับเขาอีก หรือแท้ที่จริงแล้ว เจ้าหนุ่มนี่ยังไม่ได้เปิดผ้าคลุมหน้าเขาออกดูจริง ๆ เช่นนั้นก็ต้องลองทดสอบกันหน่อย มือเรียวจึงยกขึ้นมาปลดผ้าคลุมตนออก เผยใบหน้าคมคายราวกับสวรรค์ปั้นแต่ง จนคนที่นั่งถือชามข้าวต้มอยู่ต้องตะลึงงันอีกรอบ

“จ้องขนาดนี้หมายความว่าเช่นใด หรือรู้แล้วว่าข้าเป็นใคร” แสร้งถาม เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนิ่งอยู่

“หล่อ พี่ชายหล่อมาก หล่อเหมือนพระเอกซีรี่ย์เลย” ยิ้มกริ่มจนพวงแก้มยุบเป็นรอยบุ๋ม ผู้ที่ถูกชมถึงกับนิ่งอึ้ง ไม่รู้เป็นเพราะคำพูดของอีกฝ่าย หรือใบหน้าที่แสนสดใสนี้กันแน่

“ไม่รู้หรือว่าข้าเป็นใคร” เอ่ยถามเสียงเรียบ พร้อมกับจ้องสังเกตคนตรงหน้าที่ยังระรื่นราวกับเด็กเห็นขนม ทว่าไม่นานสีหน้าก็เปลี่ยนไป โดยเฉพาะช่วงคิ้วที่มันกำลังย่นเข้าหากัน

“แล้วพี่ชายเป็นใครล่ะ” ยื่นหน้าเข้ามาถาม พร้อมกับกะพริบตาถี่รอคำตอบ อันที่จริงก็อยากมองหน้าหล่อใกล้ ๆ นั่นแหละ ทำเอาอีกฝ่ายต้องยกมือขึ้นมาดันหน้าผากออกห่าง

“ช่างเถอะไม่รู้ก็ไม่เป็นไร เอาข้าวมาข้าจะกิน” ตัดบทไปเสียดื้อ ๆ ทว่าเจ้าหนุ่มน้อยนี้กลับไม่ยอม

“ข้าป้อนดีกว่านะ” ว่าแล้วก็ตักข้าวยื่นให้เขา “กินสิ จะได้กินยา” สิ้นคำก็เผยยิ้มจนตาหยีส่งให้

อาการของคนตรงหน้าในยามนี้ หากนางเป็นสตรี คนเจ็บคงไล่ตะเพิดออกไปแล้ว ดีหน่อยที่เป็นบุรุษเขาเลยปล่อยผ่าน

ทว่าพอได้ชิมอาหารที่ถูกป้อน เขาก็ก้มลงมองชามข้าวทันที

“ใครทำ” ถามแล้วก็เงยหน้ามารอคำตอบ

“ข้าทำเอง ข้าเป็นคนครัวที่นี่” บอกไปมือก็ตักข้าวป้อนเขาด้วย ซึ่งบางทียังเผลอเกลี่ยเศษข้าวที่ติดข้างปากให้อีก

“ข้ากินเอง อยากพักมิใช่หรือไปเถอะ” รีบดึงชามมาถือไว้ เพราะเขารู้สึกแปลก ๆ อย่างไรไม่รู้

ฮุ่ยอันผูกคิ้วเป็นปมทันที ทว่านางก็ไม่ได้กล่าวอันใด นอกจากกำชับให้เขากินยาตามเมื่อทานข้าวต้มหมด จากนั้นนางก็เดินไปนั่งที่ตั่งตัวเดิม ไม่ได้หันมาสนใจคนบนเตียงอีก

“จวนโหวรับบ่าวมาเพิ่มตั้งแต่เมื่อใด ไยข้าจึงไม่รู้” ชายหนุ่มพึมพำออกมา สายตาเขาก็ยังจับจ้องที่เจ้าหนุ่มหน้าขาวที่กำลังก้มเงยทำบางอย่างอยู่ ก่อนจะหันกลับมายังอุปกรณ์ที่ห้อยอยู่บนหัว รวมถึงสายสีเหลืองอ่อนที่ต่อยาวลงมาที่แขนเขา

มองโดยไม่สัมผัสยังรู้เลยว่ามันไม่ใช่ของที่มีใช้บนแผ่นดินนี้ แล้วเจ้าเด็กนี่ไปเอามาจากไหนกันนะ ไหนจะรอยแผลที่ถูกเย็บนี่อีก รวมถึงยาที่เขากำอยู่ในมือตอนนี้ด้วย

ทุกอย่างมันช่างแปลกประหลาดชวนให้สงสัยยิ่งนัก ทว่าเขาคงต้องรอให้ตนเองหายดีก่อน จึงจะเค้นเอาความจริงจากอีกฝ่ายได้ ยังดีที่เจ้าหนุ่มนี่เป็นคนจวนโหวจึงไม่ใช่เรื่องยาก

แม้ในใจจะสงสัยมากมาย ทว่าเขาก็ยังกินสิ่งที่อยู่ในมือ ตามด้วยน้ำที่ถูกเตรียมไว้ให้อย่างดี ถือว่าเจ้าหนุ่มนี่รู้งานพอดู

ฮุ่ยอันเหลือบมองคนตัวโตที่นั่งพิงผนัง ซึ่งเขาน่าจะหลับไปแล้ว นางจึงลุกขึ้นไปเก็บถาดอาหาร และได้โอกาสมองสำรวจอีกครั้ง ‘เขาเป็นใคร? จะเป็นโจรอย่างที่เราคิดไหมนะ แต่ว่าหนึ่งวันที่ผ่านมาไม่เห็นมีคนของทางการออกตามหาเลย ทุกอย่างในเมืองยังคงเงียบสงบ หรือว่าเจ้าของบ้านไม่อยากให้ใครรู้เลยไม่แจ้งทางการแบบนั้นหรือเปล่า เอ๋! หรือพวกมันคิดว่าเขาตายไปแล้วเลยปล่อยผ่านงั้นเหรอ’ นางสันนิษฐานถึงความเป็นไปได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่คืนวาน

‘ช่างเถอะ ขอแค่เขายอมจ่ายหนึ่งร้อยตำลึงให้เราเป็นพอ ถึงตอนนั้นถูกไล่ไปเราก็มีเงินเลี้ยงตัวเองแล้ว’ ยิ้มกริ่มชอบใจ เมื่อนึกถึงวันที่ตนจะได้ใช้ชีวิตอิสระไม่ต้องตกอยู่ใต้อาณัติใคร

จากนั้นนางก็ตรวจดูกระปุกน้ำเกลือ เมื่อเห็นว่าหมดแล้วก็ถอดออก เก็บอุปกรณ์ของตนใส่เป้สะพายสีดำที่ติดตัวมาด้วย ดีที่ของใช้เหล่านี้อยู่ครบจึงเอามาใช้ประโยชน์ได้ รวมถึงยาที่มีในกระเป๋า เพราะเวลาเดินทางทุกอย่างต้องเตรียมพร้อม

เก็บเสร็จก็หันกลับมามองผู้ที่ยังคงหลับอยู่ มือขาวเนียนต่างจากบุรุษจึงขยับผ้าห่มคลุมให้เขาจนถึงคอ แล้วกลับไปยังที่นอนของตน ซึ่งเป็นเสื่อผืนบางเอาไว้ปูรองพื้นที่แสนจะเย็น ไม่นานนางก็หลับไปโดยไร้ผ้าห่มคลุมกาย

รุ่งสางของวันใหม่

คนเจ็บรู้สึกตัวตื่นมาก่อนเจ้าของห้อง เขาขยับลุกนั่งหย่อนขาลงจากเตียงอย่างแผ่วเบา ร่างกายในวันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมาก อาการครั่นเนื้อครั่นตัวก็หายไปอย่างกับปาฎิหารย์

เขาคิดว่าเป็นเพราะยาและการรักษาของคนที่นอนขดตัวอยู่ในห้องมากกว่า อากาศเมื่อคืนคงหนาวไม่น้อย เพราะเช้ามามันก็ยังเย็นอยู่เลย ชายหนุ่มจึงขยับลุกเพื่อเอาผ้าไปห่มให้

“หื้อ…อย่ากวน” บ่นพึมพำ ให้คนที่ยอบกายเผยยิ้มออกมาไม่รู้ตัว ก่อนจะหุบลงทันทีเมื่อนึกบางอย่างได้ เขาจึงรีบขยับกายลุกยืนและก้าวถอยห่างออกมา

“เอาไว้ข้าจะกลับมาเค้นเอาความจริงกับเจ้าอีกที ยามนี้ข้ามีเรื่องด่วนต้องทำ อย่าพึ่งหนีหายไปไหนล่ะ” เอ่ยกับคนที่ยังคงหลับอยู่ ก่อนจะออกจากห้องไปอย่างเงียบ ๆ

ครึ่งชั่วยามต่อมา ฮุ่ยอันรู้สึกตัวตื่นก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้อง ใจดวงน้อยหดหู่จนไม่อยากออกไปทำงาน เพราะคิดว่าชายหนุ่มต้องหนีหายไปแล้ว รวมถึงเงินหนึ่งร้อยตำลึงที่ตกลงกันไว้ด้วย

“อย่าให้แม่เจอหน้านะ จะกระทืบให้จำชื่อตัวเองไม่ได้เลย” แผดเสียงดังลั่นห้อง เมื่อคิดว่าตนนั้นโดนหลอกแล้ว

#ลูกสาวเราคาดโทษเอาไว้แล้วนะ

ขอบคุณที่แวะเข้ามาแล้วกดเก็บเข้าชั้นนะคะ