ทะลุมิติมาป่วนรักท่านโหวไร้ใจ

9. เป็นคนของข้าแล้วเจ้าจะปลอดภัย

ฮุ่ยอันนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ฟังประโยคของท่านโหว แม้อีกฝ่ายจะพูดออกมาไม่หมดก็เถอะ ทว่านางก็พอเดาได้ว่าเขาหมายถึงสิ่งใด ถ้าสตรีวัยสาวถูกจับได้ก็ต้องกลายไปเป็นนางบำเรอกระนั้นหรือ คนยุคนี้ช่างใจคออำมหิตกันเสียจริง

ทว่าฮุ่ยอันไม่ได้กังวลเรื่องนี้แม้แต่น้อย หากเกิดสงครามขึ้นจริง ตนคงหนีไปไกลจากพื้นที่แถบนี้แล้ว แต่ชีวิตในภายหน้านี่สิจะทำเช่นไรต่อไปดี เงินทองที่เก็บไว้ก็มีอยู่น้อยนิด หากไปอยู่ที่อื่นตนจะเอาเงินไหนใช้จ่าย ตอนมาที่นี่ก็ไม่ได้ตกลงกับบรรดาผู้สูงศักดิ์เอาไว้ด้วย มัวแต่กลัวว่าจะถูกจับได้ เลยลืมเรื่องค่าเสียเวลาที่ควรตกลงกับพวกเขาไปเลย แบบนี้นางจะไม่ทำงานให้ราชการแบบเสียเปล่าหรือ แค่คิดใจดวงน้อยก็ห่อเหี่ยว

หวังอวี้มองใบหน้างามที่เอาแต่ก้มมองมือตนเอง ริมฝีปากหนาเผลอยกยิ้มกับท่าทางของนาง ฮุ่ยอันกำลังหยิกเข้าที่นิ้วชี้อีกข้างของตนเองอย่างลืมตัว ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ในใจ “ดูเหมือนเจ้ามีเรื่องให้วิตกกังวล บอกข้ามามีเรื่องใด” เอ่ยถามเสียงอ่อน เมื่อเห็นนางเอาแต่นั่งนิ่ง

ฮุ่ยอันเงยหน้าขึ้นมามองเขา ก่อนจะถามเสียงเบา เพราะกระดากอายที่จะเอ่ย “เอ่อ…ท่านโหวเจ้าคะ ไม่ทราบว่าการรักษาในครานี้ มีบำเหน็จหรือเงินรางวัลให้ไหมเจ้าคะ” กล่าวแล้วก็ทำหน้าแหยอยู่ภายใต้ผ้าคลุม นางเกรงท่านโหวจะต่อว่า มองว่านางเห็นแก่เงินไม่นึกถึงส่วนรวม

หวังอวี้มองคิ้วสวยที่กำลังย่นเข้าหากันแล้วก็นึกขัน ดูท่าการใช้ชีวิตหลังหนีมาจากเมืองหลวงจะอัตคัดไม่น้อย มิเช่นนั้นนางคงไม่กล้าเอ่ยถามในเรื่องเงินทองของรางวัล

“ขึ้นอยู่ที่ว่าชื่อของเจ้าจะถูกเสนอทูลเกล้าต่อฝ่าบาทหรือไม่” บอกไปตามจริง ข้อนี้ฮุ่ยอันก็พอจะรู้

เพราะขุนนางในราชสำนักล้วนแต่เหมือนกันหมด เวลามีความชอบพวกเขาก็มักจะฮุบเอาไว้เอง น้อยคนที่จะบอกว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ยิ่งเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดายิ่งไม่มีการกล่าวถึง มอบแค่เศษเงินเล็กน้อยให้เรื่องก็เงียบแล้ว ความดีความชอบก็จะตกเป็นของขุนนางที่ดูแลไปโดยปริยาย

‘ท่านโหวเอ่ยมาเช่นนี้ หรือเขาคิดจะเอาความชอบเก็บไว้เองคนเดียวกันนะ’ นึกในใจถึงคำพูดเขาเมื่อครู่

“ละ…แล้วท่านโหวจะเอ่ยถึงข้าน้อยหรือไม่เจ้าคะ” ถามไปเลยนี่แหละ ถ้าไม่มีอะไรตอบแทนนางจะได้ตั้งตัวรับทัน

“เจ้าคิดว่าอย่างไรล่ะ” ย้อนถามนางอีก

“สมควรต้องเอ่ยถึงข้าน้อยเจ้าค่ะ” ตอบอย่างมั่นใจ แววตานางมุ่งมั่นมาก ทำเอาคนมองถึงกับยกยิ้มอีกครั้ง

“แม้ว่าภายหน้าเรื่องวุ่นวายจะตามมากระนั้นหรือ” ประโยคที่อีกฝ่ายเปล่งออกมาทำให้ฮุ่ยอันชะงักทันที

“วุ่นวาย อย่างไรเจ้าคะ?” คิ้วสวยผูกกันเป็นปม

“เจ้าก็คิดดูสิ หากมีคนรู้ว่าเจ้าคือผู้ปรุงยาถอนพิษ ต่างแคว้นคงไม่ปล่อยเจ้าเอาไว้ อีกอย่างหากฝ่าบาททรงรู้ พระองค์ต้องเรียกเจ้าไปรับใช้ในวังเป็นแน่ ด้วยหน้าตาเจ้า ข้าเชื่อว่าคงไม่ได้เป็นแค่หมอหลวงกระมัง” หวังอวี้เอ่ยเพียงแค่นี้ เขาคิดว่านางพอจะเดาออกในสิ่งที่ตนพูด

ฮุ่ยอันกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะทิ้งไหล่ลงอย่างหมดอาลัย “แบบนี้ก็แย่สิเจ้าคะ หากเกิดสงครามจริงบ้านของข้าน้อยคงไม่เหลือให้ซุกหัวนอนแล้ว เช่นนี้ข้าน้อยจะไปอยู่ที่ไหนได้ เงินก็ไม่มีติดตัว ลำพังแค่ใช้เดินทางยังไม่น่าจะพอ ตายแน่ฮุ่ยอัน เจ้าต้องตายแน่ ๆ ทำไมชีวิตเจ้าถึงต้องมาระหกระเหินเช่นนี้นะ” ตัดพ้อโชคชะตาอย่างลืมตัว คนฟังจึงอดยิ้มเอ็นดูไม่ได้

“หึหึ ชีวิตเจ้ามันลำบากถึงเพียงนั้นเลยหรือ” เย้าผู้ที่นั่งหมดอาลัย ยืดขาตามความยาวอย่างไร้มารยาท ร่างกายก็เหมือนของเหลวที่ไม่มีน้ำหนัก นั่งพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่วงท่าจะหล่นมิหล่นแหล่ การกระทำของนางช่างไม่เหมาะกับหน้าตาหวานละมุนนี้เลยสักนิด หากไม่เห็นกับตาหวังอวี้คงไม่เชื่อแน่

“มากเจ้าค่ะ” ตอบกลับอย่างลืมตัว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตนนั่งอยู่ข้างท่านโหว ฮุ่ยอันจึงรีบขยับนั่งตรงทำท่าทางเหมือนกุลสตรีทั่วไป ที่ต้องรักษากิริยามารยาทต่อหน้าผู้คน

“ช้าไปแล้วล่ะท่านหมอ” โม่ฟานท้วงอย่างเอ็นดู เมื่อเห็นนางนั่งก้มหน้า มีท่าทีเขินอายเป็นอย่างมาก

หญิงสาวยิ้มแหยภายใต้ผ้าคลุม ก่อนจะกวาดตามองทุกคนที่อยู่ในห้อง ดีที่เหลือแค่ท่านโหวและองครักษ์ของเขาสามคนเท่านั้น แต่ถ้ามีคนของรุ่ยอ๋องอยู่ด้วย นางก็ไม่กล้าทำเช่นนี้หรอก เพราะเกรงว่าหัวจะหลุดออกจากบ่าเสียก่อน

ต่างจากคนตัวโตที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทั้งที่กิตติศัพท์เขาก็น่ากลัวพอกัน ทว่าฮุ่ยอันกลับลืมตัวไร้มารยาทโดยง่าย และที่สำคัญคือหวังอวี้โหวไม่ได้กล่าวตำหนินางเลยสักนิด

“ตกลงยังอยากให้ข้าเอ่ยนามเจ้ากับฝ่าบาทหรือไม่” แสร้งถามย้ำ เขาอยากรู้ว่านางคิดเช่นใด อยากเข้าวังเหมือนสตรีคนอื่นหรือเปล่า หน้าตานางเป็นสนมเอกได้อย่างไม่ต้องสงสัย

ฮุ่ยอันส่ายศีรษะทันที “ไม่เจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่อยากถูกเรียกตัวเข้าวัง ได้ยินว่าในนั้นเหมือนกรงทองของคนชนชั้นสูง ต้องอยู่ในกรอบจารีตประเพณี ต้องรักษากิริยามารยาทอย่างเคร่งครัด คนอย่างข้าน้อยจะให้ไปนั่งตัวตรงปั้นหน้ายิ้มใส่ผู้อื่นน่ะหรือเจ้าคะ ให้ไปล่าหมาป่ายังจะดีเสียกว่า” บอกไปตามความรู้สึก แม้ไม่เคยสัมผัสชีวิตในวัง ทว่าช่วงที่เรียนมัธยม ฮุ่ยอันก็ได้อ่านประวัติศาสตร์จารีตประเพณีสมัยโบราณมาบ้างแล้ว รู้ดีว่าการใช้ชีวิตในวังมันก็เหมือนติดอยู่ในกรงทองดีดีนี่เอง

หวังอวี้ถึงกับขมวดคิ้วเพราะไม่อยากเชื่อว่านางจะคิดเช่นนี้จริง ฮุ่ยอันเป็นสตรีคนแรกเลยกระมัง ที่ไม่ใฝ่ฝันอยากเข้าวัง

“แน่ใจหรือ” ถามย้ำอีกหน

“แน่เจ้าค่ะ” พยักหน้ารับด้วย ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาอีกครั้ง “เอ่อ…ท่านโหวเจ้าคะ ไม่มีเงินรางวัลตอบแทนข้าน้อยจริง ๆ หรือเจ้าคะ ข้าน้อยอุตส่าห์ปรุงยาทั้งวันทั้งคืน รีบเร่งเพื่อให้ท่านโหวกับรุ่ยอ๋องได้ความดีความชอบเลยนะ ไม่คิดจะตอบแทนสักเล็กน้อยจริงหรือเจ้าคะ” กล่าวพร้อมกับยกนิ้วขึ้นถูกันไปมา

โม่ฟานถึงกับนึกขัน ทว่าสหายอีกสองคนกลับหน้าเสีย เพราะเกรงผู้เป็นนายจะสั่งลงโทษสตรีตัวน้อยที่กล้าต่อรองด้วย

หวังอวี้มองมือขาวที่กำลังถูกันไปมาตรงหน้า ก่อนที่มันจะถูกมือใหญ่ของเขากำเอาไว้แน่น พร้อมกันนั้นร่างแกร่งก็ขยับเข้าใกล้ เอื้อมมืออีกข้างไปปลดผ้าเช็ดหน้าที่ผูกอยู่ออก เผยใบหน้างามให้ประจักษ์แก่สายตาอีกหน

ฮุ่ยอันถึงกับชะงักตัวแข็งทื่อ ไม่ต่างจากบรรดาคนสนิทท่านโหว ที่ต่างก็ยืนอ้าปากค้างมองอย่างตกใจไม่แพ้กัน

“ข้าจะพาเจ้ากลับเมืองหลวงไปอยู่ที่จวนข้า ข้าจะจ้างเจ้าเป็นหมอประจำตระกูลหวัง ภายหน้าชีวิตเจ้าจะไม่ลำบาก ไม่ต้องระหกระเหเร่ร่อนอีก เป็นคนของข้าเจ้าจะปลอดภัยแน่นอน” น้เสียงเขาหนักแน่นมาก แววตาหรือก็แน่วแน่อย่างยิ่ง ลำคอระหงลอบกลืนน้ำลายอีกหน หวังอวี้โหวอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของเขา นำพาให้ใจดวงน้อยเต้นแรงจนเกรงว่าเขาจะได้ยินเสียงมัน จึงรีบดึงนิ้วตนออกแล้วหันมานั่งตัวตรง

“ว่าอย่างไร ไม่ยินดีหรือ” ถามย้ำอีกเมื่อเห็นนางยังนิ่ง

“มีเงินเดือนให้หรือเปล่าเจ้าคะ” ถามเขาแต่ไม่กล้าหันมามองหน้า ทำแค่เหลือบตามองเท่านั้น นำพาเสียงหัวเราะมาให้ได้ยิน และมันก็ทำให้สามสหายที่ยืนอยู่หันมองหน้ากันในทันที

“ท่านโหวหัวเราะหรือ ข้ามิได้ดูผิดใช่หรือไม่” โม่ฟานเอียงหน้ามากระซิบถามสหายที่ยืนอยู่ข้างกัน

“เราคงไม่ตาฝาดพร้อมกันสามคนหรอกน่า” เจาหยางตอบ

“นั่นสิ ข้าว่ามันชักจะยังไงแล้วนะ” หย่งเต๋อสำทับ

ทั้งสามจับจ้องพฤติกรรมของผู้เป็นนายไม่วางตา ไม่ใช่อะไรหรอก หากท่านโหวพึงใจหมอหญิงผู้นี้อย่างที่พวกเขาคิด ภายหน้าจะได้ทำตัวถูก ไม่เข้าใกล้นางเกินความจำเป็นอีก

#สงสัยเหมือนกัน ท่านโหวติดบ่วงลูกสาวเราแล้วใช่ไหม