หวังอวี้ได้ยินเช่นนั้นก็ป้องคนตัวเล็กมาด้านหลัง โดยมีองครักษ์ของตนเป็นเกราะกำบังอีกที
“เราจะตีฝ่าออกไป ท่านโหวหาโอกาสพาท่านหมอหนีไปนะขอรับ” โม่ฟานเอ่ยขึ้น เขาบาดเจ็บที่แขนอาการสาหัสพอดู
“ไปก็ต้องไปด้วยกัน ข้าจะไม่ทิ้งใคร” หวังอวี้สวนทันควัน ทั้งหมดมัวแต่สนใจมองศัตรู บางคราก็ส่งเสียงขู่กลุ่มโจร บอกกล่าวถึงฐานะของผู้เป็นนายให้พวกมันได้รู้
ทว่าพวกมันหาได้สนใจไม่ สิ่งสำคัญที่ต้องการอันดับแรกคือทรัพย์สมบัติที่คนกลุ่มนี้มีติดตัวมาต่างหาก รวมถึงสตรีที่มีใบหน้างดงามผู้นี้ พวกเขาจะต้องได้ชื่นชมนาง
ฮุ่ยอันมองกลุ่มคนที่กำลังจ้องตนตาเป็นมัน ‘ถ้าเราถูกจับไป พวกมันคงรุมโทรมจนตายแน่ คงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ’ สถานการณ์ตรงหน้ามันช่างบีบบังคับเหลือเกิน สุดท้ายนางก็ต้องงัดเอาอาวุธใต้ชายกระโปรงออกมา ปลดสลักไกปืนก่อนจะสะกิดท่านโหวให้หันมา “ถ้าเราสังหารหัวหน้ามันได้ ลูกสมุนมันก็จะขวัญเสียใช่หรือไม่” เอ่ยถามเ
