หวังอวี้ยังคงกอดรัดเอวคอดไว้ เมื่อองครักษ์ลงไปหมดเขาก็เอ่ยถาม “เจ้าได้ยินที่ข้าพูดในเรือนริมคลองใช่หรือไม่”
“ใช่ข้าได้ยินหมดทุกคำ” ตอบโดยไม่มองหน้า หวังอวี้จึงยิ้มเอ็นดูนาง เมื่อเห็นท่าทางหงุดหงิดที่หญิงสาวแสดงออกมา
“ไม่ผิดเป็นดั่งที่เจ้าได้ยิน คราแรกข้าคิดเช่นนั้น ทว่ายามนี้มันต่างออกไปแล้ว ข้าตกหลุมรักเจ้าจริง ๆ นะฮุ่ยอัน ไม่ใช่เพราะอยากให้เจ้าวางใจแล้วเอ่ยบอกความลับแก่ข้า นั่นมันเมื่อก่อน ทว่ายามนี้ข้ารักเจ้าจากใจจริง ๆ นะ เชื่อข้าเถอะ” เสียงเขามันดังอยู่ข้างหู เพราะยามนี้หวังอวี้โหวซบอยู่ที่ไหล่นาง
กอดรัดเอวคอดเอาไว้ราวกับกลัวว่านางนั้นจะหนีหายไป ฮุ่ยอันยังคงนิ่งเงียบ นางไม่กล้าเชื่อคำพูดเขาจริง ๆ กลัวว่าหากให้ใจมากกว่านี้ จะกลายเป็นตนเองที่เจ็บปวด
“ข้ารู้ว่ามันเชื่อยาก เพราะคำพูดข้าวันนั้นมันดูร้ายกาจมาก ทว่าจากนี้ไปข้าจะทำให้เจ้ามั่นใจและเชื่อมั่นข้า ก่อนหน้านี้ข้าตั้งใจจะบอกกับเ
