ฮุ่ยอันมองคนรักที่มีท่าทางแข็งกร้าวขึ้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้ คราแรกนางไม่รู้ว่าสองคนนี้ใครเฉินอ๋องใครหยางอ๋อง ทว่าพอเห็นเช่นนี้ก็เดาได้แล้ว ฉะนั้นเมื่อมีโอกาสก็อย่าได้ปล่อยไปเลย
ร่างเล็กขยับมายืนต่อหน้าบุรุษร่างสูงที่เอ่ยวาจาสองแง่สองง่ามกับตน โปรยยิ้มหวานให้เขาอย่างเชิญชวน ราวกับกำลังถูกใจอีกฝ่ายเสียอย่างนั้น นำพาให้คนด้านหลังเกิดความกังวลอย่างมาก เพราะเมียรักไม่หันมาสนใจเขาเลย
“ขอบพระทัยเฉินอ๋องที่ชื่นชมเพคะ” เอ่ยคำหวานพร้อมกับส่งสายตายั่วยวน บุรุษตรงหน้าจึงยื่นมือออกมาจับมือนางราวกับต้องมนต์ ฮุ่ยอันค่อย ๆ ชักมือกลับด้วยท่าทางเขินอายทันที
“เสด็จพี่ ท่านหมอคือภรรยาของหวังอวี้โหวพ่ะย่ะค่ะ อย่าทรงทำกิริยาเช่นนี้เลย” รุ่ยอ๋องรีบเอาตัวมาขวางสหาย พร้อมกับเอ่ยเตือนพระเชษฐา เพราะเขารู้ดีว่าหวังอวี้รักฮุ่ยอันมาก จึงเกรงว่าสหายจะควบคุมอารมณ์ตนไม่ได้
“ไยเจ้าทำเช่นนี้” มือเรียวรั้งเอาแขนเล็กดึงกลับ
