หวังอวี้กอดเมียรักเอาไว้แน่น แม้เขาจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าในใจก็ยังมีความกังวลอยู่ เกรงว่าข้อสันนิษฐานตนนั้นจะไม่ใช่อย่างที่คิด “ฮุ่ยอันเจ้าอย่าทิ้งพี่นะ”
“ใครจะทิ้งลงเจ้าคะ สามีเอวดุถึงเพียงนี้” นางยังคงใช้วิธีเอ่ยเย้าเขาเพื่อคลายความกังวล ซึ่งมันก็ได้ผลดีนัก
หวังอวี้รีบขยับดันร่างเมียสาวตนนอนราบลง ก่อนจะสอดแทรกร่างกายเข้ากลางหว่างขานางทาบทับลงมาอย่างตั้งใจ
“หึหึ เช่นนั้นเรามาซ้อมเอวอีกสักรอบแล้วกันนะเมียจ๋า” สิ้นคำหวังอวี้โหวก็เริ่มบรรเลงบทรักวาบหวามกับคนใต้ร่างอีกหน ไม่นานเสียงครางก็ตามมาผนวกกับเสียงหยาบโลนของเนื้อกายที่กระทบกัน กว่าทุกอย่างจะสงบลงก็ปาไปค่อนคืน
สายของวันใหม่
อากาศวันนี้ช่างสดใสยิ่งนัก หวังอวี้กำลังนอนมองสตรีอันเป็นที่รักอย่างสุขใจ มือเรียวยกขึ้นเกลี่ยปอยผมให้นางแผ่วเบา เป็นเหตุให้มีเสียงท้วงขัดใจดังขึ้นมา ริมฝีปากหนาเผยยิ้มบาง นึกมันเขี้ยวเมียรักที่ยกมือปัดหนีพร้อมกับย
