สองปีต่อมา
ความรักของหวังอวี้โหวและฮูหยินก็ยังคงเหนียวแน่น แม้ทั้งคู่ยังไม่มีโซ่ทองคล้องใจเป็นพยานรักก็เถอะ ทว่าผู้เป็นสามีก็ยังรักและเอาใจใส่เมียรักของตนเสมอ
“วันพรุ่งเราออกไปนอกเมืองกันนะ พี่นัดรุ่ยอ๋องเอาไว้ที่ทะเลสาบ จะขึ้นเขาไปล่าสัตว์ป่ากัน”
“น้องรู้สึกเพลียอย่างไรไม่รู้เจ้าค่ะ ท่านพี่ไปคนเดียวได้หรือไม่” เอ่ยกับสามีเสียงอ้อน หวังอวี้จึงรีบปีนขึ้นเตียงมาดู
“มีไข้หรือ ตัวก็ไม่ร้อนนี่” พึมพำเมื่อสัมผัสหน้าผากก็ปกติ
“ให้หมอตรวจสักนิดนะ” กล่าวแล้วก็หันไปสั่งคนของตน
“น้องไม่เป็นอะไรมากเจ้าค่ะ แค่เพลียเท่านั้น”
“เช่นนั้นโม่ฟานเจ้าไปแจ้งข่าวให้ท่านอ๋องรู้ ข้าไม่ได้ไปแล้ว เอาไว้ให้ฮุ่ยอันอาการดีขึ้นก่อนแล้วกัน” เอ่ยจบเขาก็หันมาหาฮูหยินรัก ก่อนจะเอนตัวนอนลงข้างนางพร้อมกับกอดเอาไว้ กระทั่งหลับไปจนถึงเวลาอาหารเย็น เพียงแค่ได้กลิ่นโชยมา คนแข็งแรงสบายดีอย่างหวังอวี้โหวก็วิ่งไปที่หน้าต่างทั
