EP.4 ลีลาคนรับใช้ NC+[ความรวยค้ำคอ]
863 คำ
•ในขณะที่เอื้อยอยสาวคนรับใช้ก็เปลื้องผ้าลงไปกองกับพื้นต่อหน้าผูเเป็นลูกชายของเจ้านายอย่างไม่ขัดเขิน ก็เพราะครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ ถาดอาหารที่ถือมีถุงยางอยู่หลายชิ้นก่อนที่หลังจากนั้นแรงสวาทจะโหมดังพายุหมุน สองคนกระหน่ำความเสียวให้กันจนแดดิ้นก่อนที่เธอจะทำหน้าที่เสร็จแล้วเดินออกไป•
ในครัว
"ขึ้นไปนานอีกแล้วนะอีหมวย" เสียงคนรับใช้รุ่นราวคราวเดียวกระแทกเสียงใส่
"มึงหัดพูดจาดีๆ กับกูเข้าไว้ เผื่อว่าวันไหนกูได้เป็นเจ้านายจะได้ไม่เฉดหัวมึงทิ้ง!!"
"มักใหญ่ใฝ่สูงไปเถอะเหอะ มึงไม่ใช่คนรับใช้คนแรกที่คุณวอมเขาเอา"
"บางคนแม่งโดนเอาจนตอนนี้ร่ำรวยออกไปใช้ชีวิตกับครอบครัวเพราะคุณวอมเขาไม่ยอมที่จะลงเอยด้วย"
"ลีลาดีอย่างกูสักวันเขาก็คงจะอ่อนระทวย ชิ"
• เพราะความทะเยอทะยานทำให้หมวยมักใหญ่ใฝ่สูงเธอพยายามอ่อยทั้งพี่ชายและน้องชายอาจเพราะด้วยใบหน้าสะสวยทำให้กลายเป็นของเล่นสลับกันไปมาระหว่างสองพี่น้อง•
"คุณไฟข๋า อ๊ะ~อ๊า"
"ครางเสียงดังทำไมวะ!!"
"ก็คุณไฟเอาหมวยแรงอ๊าา"
"หุบปากอีหมวย!!"
แกร๊ก
"ทำไมมึงไม่ยอมเคาะก่อนเข้าห้องก่อนวะ" ในขณะที่พี่ชายกำลังร่วมบทสวาทกับสาวใช้น้องชายก็เดินเปิดประตูเข้ามา
"แล้วทำไมมึงไม่บอกกูล่ะ"
"มีอะไรไอ้วอม"
"ยืมมือถือหน่อยสิพอดีชาร์จแบตอยู่จะโทรไปนะยาหยีสักหน่อย"
"ไอ้ห่านี่"
อ๊าาาาส์
"เสียงแหบไปนะ อ๋อ..ลืมไปเมื่อคืนเธอครางดังจะตาย"
"!!!!"
"ไปก่อนนะเอาต่อให้สนุกละพี่ชาย"
"ไอ้สัสวอม"
"บ๊าย"
ผมโบกมือให้ในขณะที่สองคนค้างกันอยู่ท่าหมาท่าทางหัวร้อนของไอไฟซึ่งเป็นพี่ชายของผมมันกำลังบ้าเพราะคงคิดว่าแม่รักผมมากกว่าเลยทำให้เราสองคนไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่ ถ้าหากผมได้กับใครมันก็จะส่อยตาม แต่อย่างว่ามันมักจะได้ทีหลังเสมอนั่นแหละ
ด้วยความหล่อและหุ่นล่ำของผมที่เกินหน้าเกินตาทำให้กินขาดผู้ชายผอมใส่แว่นอย่างมันแบบทิ้งฝุ่นเลย
หลายเดือนผ่านไป
มหาวิทยาลัย
"ยังไงก็จะขอให้เธอลาออก" น้ำเสียงผอที่นุ่มลึกกำลังพูดกับนักศึกษา "เชิญ"
"เพราะมันเป็นลูกคนรวยล้นฟ้าสินะทำห่าอะไรก็ไม่ผิด!"
"จะออกไปดีๆ หรือต้องให้เรียกยาม"
"คอยดูกูจะประจานให้หมด"
"ก็ลองสิ..ถ้าคิดว่ามีเงินจ้างทนายในข้อหาหมิ่นประมาทและให้การร้ายกับมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง"
"ไอ้ผอ."
โต้มมมม
• หลังจากเสียงด่าทอพร้อมกับประตูปิดกระแทกผนังดัง ผอ. มหาวิทยาลัยก็ถอนหายใจเฮือกพร้อมกับหันหน้ามาหาคู่กรณีของนักศึกษาที่พึ่งไล่ออกไป•
"ต้องขอโทษด้วยนะที่ทำให้ไม่สบายใจและเสียเวลาแต่พอดีว่าฝั่งนั้นไม่ยอมจบง่ายๆ"
"ไม่เป็นไรวันนี้ผมอารมณ์ดี"
"ถ้าต้องการอะไรบอกผมได้เลยนะครับ"
"ต้องการอะไรดีนะ.."
"ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอฝากไปสวัสดีพ่อของคุณวอมด้วยละกัน"
"ไว้จะบอกให้ แต่ยังไงก็ฝากท่านผอไปบอกลูกสาวด้วยว่าผมชักจะเบื่อแล้วอย่าโทรมาจิก"
ผมกระตุกยิ้มพร้อมกับลุกเดินออกไป ลูกสาวคือเด็ดใช้ได้แถมเป็นดาวคณะของมหาวิทยาลัยแต่แล้วยังไง..ซื้อผมส่อยร่วงมาหลายครั้งจนกลีบแทบไหม้เลยทีเดียว
"ไอ้วอม!!ไปไหมร้านตี๋เหรียว" ทีรีบเดินตะโกนเรียกเพื่อนอย่างรวดเร็ว "คืนนี้มีโชว์โคโยตี้แบบพรีเมี่ยมด้วยนะเว้ย"
"เออไปก็ไปแต่พรุ่งนี้มีสอบว่ะ"
"มึงยังจะสอบอีกเหรอ..เพราะยังไงมึงก็เรียนจบอยู่ดี"
"เพราะสังคมมันห่วงแตกแบบนี้คนเลวๆ อย่างกูเลยสบายรอดตัวไป"
"อย่าโทษสังคมครับโทษสันดานมึงเถอะ ฮ่าๆ"
• สองหนุ่มเลิกคิ้วให้กันพร้อมกับยิ้มอย่างมั่นใจเพราะทั้งคู่เกิดจากตระกูลใหญ่ที่หลายคนไม่กล้าเข้าใกล้หรือมีเรื่องด้วย •
เวลาเที่ยงคืน
บ้านใหญ่
"อ๊วกกกก"
วันนี้ซัดเตกิล่าล่าไปเต็มเหนี่ยวเลยทำให้รู้สึกเมามากจนจะอ้วก แต่ยังพยุงตัวเองกลับบ้านมาได้ในตอนที่หัวหมุนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ซึมอยู่ภายในผมเพ่งมองผ่านแสงจันทร์สาดส่องตรงระเบียงชีวิตที่เหมือนไม่มีอะไรขาดตกบกพร่องทั้งฐานะหน้าตาและสังคมล้อมรอบต่างเรียกว่าเชิดชูยกย่องคนอย่างผม
แต่ใครจะรู้ว่าจิตใจโคตรจะห่อเหี่ยวเพราะทุกครั้งเหมือนอยู่ตัวคนเดียว..ในโลกที่แสนวุ่นวายความโดดเดี่ยวจึงกลายเป็นสิ่งหล่อหลอมให้ผมเป็นคนที่ไม่รู้จักคำว่าผิดชอบชั่วดี ไม่ว่าจะทำร้ายใครหลายทีหรือไม่ก็ส่งคนไปกระทืบคู่กรณีปางตายแต่พ่อมีเงินมากมายจึงรอดกลับมาได้ทุกครั้ง
"ไม่มีอะไรสนุกๆ ให้ทำเลยเหรอวะเนี่ย!!"
- ผู้เขียน
