บ้าคลั่งรักรักเลว

เพียะ ผวะ เสียงทุบตีสิ่งของบางอย่างกับเนื้อหนังตามมาด้วยเสียงกรีดร้องสะอื้นปนอ้อนวอนดังลั่น "ฮื้อออ อย่าทำผม" "เด็กเกเรอย่างแกสมควรโดนแล้วปล่อยให้ครูมาตราหน้าด่าพ่อแม่ไม่สั่งสอนก็ยังไงไอ้เด็กเวร" "ผมกลัวแล้ว ฮื้อ" "สมควรจะกลัวเพราะถ้าแกไม่กลัวฉันจะฆ่าแก!!" เพียะ •ด้ามไม้กวาดแตกออกเป็นเสี่ยงเมื่อฟาดลูกเลี้ยงคนเล็กจนหนำใจซึ่งเด็กชายมีอายุเพียง6ขวบ• เช้าวันต่อมา "วันนี้มีอะไรกิน พ่อพวกแกไปบ่อนอีกละสิ" เสียงหญิงสาววัยกลางคนอายุ35ปีเดินออกมาถามลูกเลี้ยงคนโตสุด "วันนี้มีซุปกระดูกค่ะส่วนคุณพ่อยังไม่กลับ" "แล้วน้องของแกอีกสองคนล่ะมันแต่งตัวเรียบร้อยหรือยัง..เดี๋ยวไปโรงเรียนสายหรอก" "เดี๋ยวหนูไปดูให้นะคะ" ในห้อง "รีบแต่งตัวแล้วออกไปกินข้าวเราจะได้ไปโรงเรียนกันเดี๋ยวแม่ก็ตีอีกนะ" ฉันเดินออกมาบอกน้องสาวกับน้องชายที่กำลังใส่ถุงเท้านักเรียนอยู่ บ้านของเราอยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ซึ่งมีพ่อและแม่เลี้ยงและฉันเป็นลูกสาวคนโตมีน้องสาวกับน้องชาย "ทำไมพี่เมจิถึงได้ยอมแม่เลี้ยงนั่นนัก" "ถ้าพี่ไม่ยอมก็จะโดนตีแล้วถ้าโดนตีก็ไม่มีแรงทำกับข้าวซักผ้ารีดผ้าหรือเธอจะทำ" "หนูไม่อยากทำ!" "ถ้าอย่างนั้นก็รีบใส่ถุงเท้าแล้วออกไปกินข้าวซะ" • เมจิ พี่สาวคนโตตอนนี้เธอมีอายุเพียงแค่ 11 ขวบ โดยมีน้องสาวชื่อว่า มิกิ อายุ 10ขวบ และมีน้องชายชื่อ แมค อายุ 6 ขวบ ครอบครัวนี้ก็เป็นดั่งครอบครัวปกติทั่วไปหาเช้ากินค่ำแต่ทว่า..ทั้งสองสามีภรรยากับมีนิสัยเหี้ยมโหดดุร้ายเนื่องจากผู้เป็นพ่อติดบ่อนจนกลายเป็นผีพนันส่วนแม่เลี้ยงก็ติดเหล้าต้องดื่มทุกวันเลยทำให้ครอบครัวร้าวฉานมีแต่ความรุนแรง• "วันนี้ไม่มีการบ้านใช่ไหม" ฉันถามมิกิที่นั่งนิ่งวาดรูปอยู่ริมประตูส่วนน้องชายกำลังดูการ์ตูน แกร๊ก "ฮ่าๆ ฮ่าๆ" "แกหัวเราะฉันเลยไอ้แมค" "____" "กูถามว่ามึงหัวเราะกูเหรอ" ผวะ "ฮื้ออออ" • ทันทีนั้นแม่เลี้ยงมีอาการมึนเมาก็ตรงปรี่เข้าไปตบเด็กชายจนร้องไห้เจ็บสักพักเมจิก็รีบเดินไปเพื่ออธิบาย• "แม่คะคือแมคกำลังดูการ์ตูนไม่ได้มีเจตนาหัวเราะเยาะแม่หรอกค่ะ" "มึงเสือกอะไรด้วยฮะพี่เมจิ" "หนูขอโทษแม่แทนน้องด้วยนะคะ" "เหอะ!อย่าทำตัวเป็นคนดีให้มากที่กูไม่ค่อยตบตีมึงเพราะกลัวว่าจะไม่มีใครทำงานบ้าน น้องสาวมึงเองทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง" "หนูขอโทษแทนน้องด้วยค่ะ" ฉันรีบยกมือไหว้พร้อมกับไปบังเอาไว้ วันนี้แม่เลี้ยงสีหน้าเคร่งเครียดมากกว่าปกติเลยทำให้โกรธง่าย "มึงหลีกไปกูจะตีมัน" "แม่คะหนูขอร้อง ฮึก" ฉันรีบยกมือไหว้เพื่อออนวอนอึกครั้ง แล้วก็กราบเท้าผู้เป็นแม่เลี้ยงอย่างร้อนใจแต่เหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่เมื่อแม่เดินไปหยิบไม้ที่อยู่ข้างตู้ออกมา เพียะ ผวะ "ฮื้อออ ผมขอโทษ" "แม่ค่ะอย่าตีน้องหนูเลย" "ผมขอโทษ ฮื้อ" • เสียงร้องไห้ของเด็กชายดังก้องทั่วบ้านแต่เพราะอยู่ในซอยเปลี่ยวเลยไม่มีใครได้ยินถนัดมากในขณะที่พี่สาวคนโตพยายามปกป้องโดนไม้ตีเข้าที่ลำตัวหลายครั้ง• "หยุดนะ!!!" "มึงสั่งกูหรอ" "ฮึก" "กูถามว่ามึงสั่งกูเหรออีมิกิ" ผวะ "คุณแม่คุณ ฮื้อ อย่าทำต้องหนูเลยนะคะ" ยังไม่ทันที่เรื่องน้องชายจะซาน้องสาวกับตะโกนขึ้นมายิ่งทำให้แม่เลี้ยงโกรธหนัก เธอเดินตรงดิ่งไปฟาดไม้ใส่หน้าจนน้องสาวฉันแน่นิ่ง ด้วยความตกใจจึงรีบวิ่งไปประคองตัวขึ้นมา "พวกมึงนี่เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ รู้ไหมทุกวันนี้ข้าวสารจะไม่มีกรอกหม้ออยู่แล้ว" น้ำเสียงแค้นด่าของแม่เลี้ยงพร้อมกับตวัดสายตาไปมองที่เด็กชายอีกครั้ง " มึงกินจุนักใช่ไหมไอ้แม็ค!!" • ทันทีแววตาเกรี้ยวกราดก็สาดเข้าใส่ก่อนจะเดินหายไปในครัวพร้อมหยิบมีดกลับออกมา• "มะ แม่จะทำอะไรคะ" ฉันถามด้วยใจสั่นกลัว "มึงฆ่ามันซะแล้วกูจะไม่ตีอีเมจิ" "!!!!" "ได้ยินไหมอีเมจิ" "ฮึก ฮื้อออ แม่ค่ะยกโทษให้แมคเถอะน้องหนูยังเด็กเกินไปอาจทำอะไรให้แม่ไม่พอใจ" เพียะ "อึกกก" เสียงร้องของฉันที่พยายามไปห้ามปรามแต่โดนตบจนหน้าคว่ำในสภาพที่ตัวเล็กผอมบางทำให้ลูฝุกขึ้นอย่างลำบาก "แม่ ฮื้อ" ผวะ! เพียะ กริ๊ดดดด • มิกิเป็นเด็กที่ค่อนข้างดื้อรั้นเธอไม่ค่อยกลัวอะไรเท่าไหร่นักแถมยังทำตัวเป็นปฏิปักษ์ไม่เชื่อฟัง บ่อยครั้งที่เธอจะโดนแม่เลี้ยงทุบตีกระหน่ำไม่ใช่แค่โดนไม้ฟาดแต่กลับเป็นน้ำร้อนหรืออุปกรณ์ต่างๆ ที่เด็ก 9 ขวบต้องกรีดร้องดังลั่นด้วยความเจ็บปวดสาหัส• "แม่ค่ะ ป..ปล่อยน้องหนูเถอะ" เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของน้องสาวฉันรีบตะเกียดตะกายลุกขึ้นไปดึงแม่เลี้ยงออกจากมิกิทันที "กูสั่งให้มึงฆ่ามันไง!!" "ฮือออ ปล่อยน้องหนูเถอะ" "อีเมจิ" ผวะ • ครั้งนี้เหมือนจะสาหัสสากรรจ์กว่าที่เคยฝ่ามือของแม่เลี้ยงตบเข้าที่กกหูของเมจิอย่างจังจนเธอล้มคว่ำหัวศีรษะกระแทกพื้นจนสลบเหมือดแต่สักพักก็ลืมตาขึ้น• "!!!!" ภาพที่ฉันเห็นแทบจะช็อกเมื่อเลือดไหลนองละเลงไปทั่วพื้นก่อนที่จะเพ่งสายตามองไปยังตรงที่น้องสาวยืน เธอกำลังถือมีดอยู่ข้างตัวน้องชาย