"เงียบทำไมล่ะ..พูดสิ" ผมถามย้ำอีกทีเพราะใกล้จะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว
"พี่ค่ะ..ฮื้อ พี่ฆ่าเขาเหรอ"
"ทำไม!หรือว่าเป็นห่วงเป็นใยมัน"
"หนูกับเขาไม่ได้มีอะไรล่วงเกินเพราะว่าเราเป็นแค่เพื่อนกันนะคะ"
"แต่ผิดกับที่ฉันได้รู้มานะ"
ใช่! ผมส่งคนตามสอดแนมดูเองนั่นแหละ จนกระทั่งได้รู้ว่ามันชอบไปนั่งจู๋จี๋กันตามลำพังแถมยังออกตัวแรงว่าเป็นคู่จิ้นกันซะอีก
"มึงรู้ใช่ไหมว่า..ชีวิตมึงเป็นของใคร"
"หนูรู้ค่ะแต่พี่จะฆ่าใครต่อใครที่เขาดีกับหนูทุกคนไม่ได้ ฮึก~ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย"
"งั้นก็ยอมรับแล้วละสิเธอมันร่าน!!"
"ต่อให้พูดอีกสักสิบครั้งพี่ก็ไม่ฟังอยู่ดี"
แคว่ก
ชุดนอนที่สวมใส่ถูกฉีกทิ้งจนขาดสะบั้นฉันได้แต่ร้องไห้เพราะเหมือนเขาจะขาดสติอีกจนได้
"พี่วอม ~~ฮื้อออ"
"หุบปากซะ..เธอไม่มีสิทธิ์ร้องขออะไรทั้งนั้นนอกครางชื่อฉันจำเอาไว้!!"
"จ...เจ็บ"
• ชุดชั้นในตัวจิ๋วถูกถอดออกเหงาไวเขาใช้มือบีบเน
