เช้าต่อมา
"เป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเห็นสีหน้าท่าทางของเมจิในเช้าวันนี้ดูแปลก
"ไม่สบายนิดหน่อยค่ะ"
"แน่ใจ.."
"ค่ะ"
ฉันตอบกลับแค่นั้นในขณะที่ยกถ้วยชามไปล้างก่อนจะมองน้องสาวตัวเองวิ่งเล่นในสวนดอกไม้ซึ่งมิกิดูมีความสุขมากมายในวันนี้
ห้องเมจิ
หัวใจของฉันเต้นแรงเต็มที เมื่อนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นหลังจากสลบไป เมื่อฟื้นตื่นก็คล้ายคนตายไปแล้วจนกระเด้งตัวลุกนั่งเห็นเส้นด้ายข้อมือของน้องสาวที่หลุดล่วง ก็แน่ล่ะ..ฉันเป็นคนดึงมันจนขาดในขณะที่พยามต่อสู้!
เมี๊ยว เมี๊ยว
•หลังจากเวลาผ่านไปเกือบบ่ายคล้อยครึ่งวันเมจิพยายามเรียกหาขนปุยมากินข้าวแต่ก็ไร้วี่แววจนกระทั่งเดินไปในสวนผักแก้ว•
"..." ฉันยืนแน่นิ่งเพราะไม่กล้าจะเดินต่อเมื่อเห็นรอยเลือดหยดเป็นทางเข้าไปในโพรงไม้ "ขนปุย!!"
แต่ในตอนนี้หัวใจก็สั่งให้รีบเข้าไปเผื่อว่ามันบาดเจ็บจะได้รักษาทัน ฉันจึงรีบวางอาหารในชามที่ถือมาแล้วเดินไปอย่างช้าๆนำ
