“คุณเขม...คุณจะทำอะไร...ปรายไม่ไหวแล้วนะคะ”
ปรายฟ้าร้องเสียงตระหนกเมื่อเห็นเขาวางแก้วน้ำกลับที่เดิมและค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเหลือไว้เพียงกางเกงแค่ตัวเดียว เขมราชซ่อนยิ้มในดวงตาบนใบหน้าเสมือนยังดุดันบังคับ
“ผมไม่ได้ให้คุณทำอะไรหรอก แต่ตัวคุณร้อนขนาดนี้ ผมจะช่วยถ่ายความร้อนจากตัวคุณ”
“ปรายนอนห่มผ้าได้ค่ะ เอ๊ะ!...คุณเขม...อย่าสิคะ”
ปรายฟ้าปัดป้องเป็นพัลวันทว่าไม่ทันมือหนาที่ปลดชุดนอนจนพ้นออกจากตัวเธอ หญิงสาวอยากจะโทษอาภรณ์นั่นเสียนักที่ทั้งบางทั้งลื่นจนเขาดึงครั้งเดียวก็หลุดลงไปกองอยู่ข้างเตียง ร่างบางยิ่งใบหน้าแดงซ่านเมื่อรู้ว่าความงดงามนั้นไม่เหลืออะไรไว้ให้ปกปิดนอกจากแขนเรียวที่ยกขึ้นป้องไว้บนสองเต้ากลมกลึง ทว่ายิ่งปิดบังแขนเจ้ากรรมกลับยิ่งดันเนินเนื้ออวบให้ล้นออกมาทั้งบนและล่าง
นัยน์ตาเข้มหรี่ลงเล็กน้อยก่อนจะเคลื่อนเรือนร่างกำยำเข้าหาเธออีกครั้งอย่างนุ่มนวล เจ้าของไหล่กว้างและ
