“ปราย...เป็นอะไรหรือเปล่า?” เขมราชกระซิบถามแผ่วเบาเมื่อเห็นคิ้วทั้งสองของเธอขมวดมุ่นเข้าหากัน
“อย่ากอดปรายแน่นนักสิคะ...ปรายยังเจ็บตามตัวไม่หายเลย”
เสียงทักท้วงกลับมาผะแผ่วทำให้เขานึกได้ว่าร่างกายที่เริ่มขมวดเกร็งทำให้ลืมตัวรัดรึงร่างเล็กในอ้อมแขนหนาใหญ่เสียแนบแน่น ชายหนุ่มคลายอ้อมกอดออกเพียงน้อย เธอคงไม่รู้กระมังว่าคลื่นเสน่หาบนเรือนร่างอันเย้ายวนกำลังโจมตีทุกอณูประสาทรู้สึกของเขานับไม่รู้กี่ระลอก
“ทานยาแล้วเดี๋ยวไข้ก็คงลดลง หายไข้แล้วก็คงจะกลับมาเถียงผมได้เหมือนเดิม”
“ปรายอาจไม่หายง่าย ๆ กลัวคุณทำให้ปรายเจ็บตัวอีก”
“ถ้าคุณหายไข้...ผมไม่ทำให้คุณเจ็บตัวหรอกนะ”
ชายหนุ่มหยุดคำพูดตัวเองชั่วครู่ นัยน์ตาเข้มใต้คิ้วดกหนาทอประกายซุกซนจนปรายฟ้าหน้าแดงขึ้นมาอีกหน ทว่าคราวนี้หาใช่เพราะพิษไข้
“ผมจะ...”
“คุณเขม...”
ต่างคนต่างกลืนเก็บเสียงของกันและกันด้วยรอยจูบเรียกร้องผ่านริมฝีปากที่ต่างบดแนบ
