“ผมบอกแล้วไงว่าจะมาอยู่คอยดูแลคุณแทนคุณพ่อ แล้วจะไล่ผมกลับไปแบบนี้ได้ยังไง”
“บ้านนี้ห้องมีน้อย คงไม่พอสำหรับให้คุณอยู่”
“ผมนอนห้องรับแขกนี่ก็ได้ ออกจะกว้างขวาง ผมไม่เรื่องมากหรอก นอนหน้าบ้านผมก็นอนได้...ให้อยู่ใกล้ลูกกับเมียก็เป็นพอ”
ใบหน้างามเชิดขึ้นขณะเม้มริมฝีปากเข้าหากันอย่างขัดใจ เธออยากไล่เขาออกไปตากฝนอีกสักหนเสียนัก คนอะไรหน้าทนไม่สนใจเลยว่าตัวเองถูกประชดประชันเสียขนาดนี้
“จะดีหรือคะคุณเขมราช...คุณมาอยู่ที่นี่นาน ๆ ผู้หญิงของคุณเขาอาจจะน้อยใจเอาได้ ดิฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุทำให้ใครผิดใจกัน”
ปรายฟ้าหน้าหงิกเมื่อเห็นอีกฝ่ายอมยิ้มราวกับขำขันอะไรสักอย่างจากคำพูดสั้นห้วนห่างเหินเมินหมางของเธอ
“คุณหัวเราะอะไร!”
“ปล่าว...แค่นึกถึงตอนที่เราพบกันครั้งแรก คุณพูดกับผมแบบนี้”
“แบบไหนกันคะ”
“แบบตอนที่เรา...ยังไม่ได้เป็นผัวเมียกัน”
หญิงสาวต้องรีบกลืนคำพูดของตัวเองกลับเข้าไปแทบจะในทันที นี
