“หยุดไล่ผัวทีเถอะนะ ผมกำลังจะตายอยู่แล้วคุณก็จะไล่ผมให้ไปตายขางหน้าเลยหรือไง ผมรู้ว่าที่ผ่านมาผมผิด แต่นี้ไปจะไม่วู่วามอย่างที่ผ่านมาอีก คุณไม่คิดอภัยให้คนสำนึกได้บ้างเลยหรือ”
“คนสำนึกได้เขาไม่ทำร้ายคนที่ตัวเองรักอย่างคุณ! ปล่อยนะคะ ปรายจะไปบอกนายย้งให้เอายามาให้ หายแล้วคุณจะได้กลับบ้าน”
เขมราชยึดมือหญิงสาวไว้แน่นขณะนัยน์ตาเข้มแม้หมองจัดจากพิษไข้หากก็นิ่งมองใบหน้างามที่พยายามดึงดันแต่ก็ไม่สำเร็จ เรี่ยวแรงผู้ชายถึงไข้ขึ้นสูงแค่ไหนแต่ก็ยังมากมายกว่ากำลังของร่างเล็กจะต่อต้านขัดขืน
“คุณต้องฟังสิ่งที่ผมจะบอกคุณ...ปราย ผมยอมรับว่าเป็นคนใจร้อนไม่ฟังเหตุผลคุณก่อนในวันที่เห็นก้องกาจไปที่บ้าน ผมหึงคุณและทนไม่ได้ที่เห็นมันกอดเมียผมแบบนั้น เหมือนคุณ...ที่โกรธผมเรื่องอัญชิสา สาบานได้ว่าผมไม่มีส่วนรู้เห็นเรื่องรูปพวกนั้นที่ไปถึงมือคุณเลยจริง ๆ “
แววตาสำนึกผิดท่วมท้นฉุกทิฐิของปรายฟ้าที่กำลังทะยานขึ้น
