คนตัวโตเริ่มตักข้าวต้มเข้าปากช้า ๆ ก่อนคำต่อไปจะตามมากระทั่งหมดไปสามถ้วยและนายย้งยังคงทำหน้าที่ช่วยดูแลคนเพิ่งหายไข้ไม่พร่อง
“ขอบคุณมากนะครับนายย้งที่ช่วยเป็นธุระให้ผมทุกอย่างเลย”
เจ้าของร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดเนื้อบางและกางเกงเดนิมที่คนขับรถเอาไปซักรีดให้อย่างดีกล่าวออกมาขณะนั่งเอนหลังพิงโซฟาในห้องรับแขกซึ่งเขามองไปรอบ ๆ ไม่เห็นเจ้าของบ้านออกมาดูใจคนไข้อีกเลยตั้งแต่เมื่อเช้า
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณเขมราช...เอ้อ...คุณปรายบอกว่าถ้าคุณอาการดีขึ้นแล้วจะซื้อตั๋วเครื่องบินให้ผมพาคุณไปส่งที่กรุงเทพ”
“ผมขอนั่งตรงนี้อีกสักพักก็แล้วกันครับ คงไม่ต้องให้ปรายซื้อตั๋วเครื่องบินให้หรอกครับ นายย้งก็คงไม่ต้องลำบากไปส่งผมถึงกรุงเทพ”
เขมราชวางมือประสานกันไว้ตรงหน้าขณะเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่เริ่มมีฝนปรายโปรยลงมา
“ผมว่าจะขับรถจิ๊ปของผมกลับกรุงเทพเอง คงไม่ต้องรบกวนนายย้งหรอกครับ”
