“หา!...คุณเขมราช...คุณว่าอะไรนะ!” ทั้งนราและเอกวินตะลึงลานมีเพียงเขมรินเท่านั้นที่ตั้งใจฟังพี่ชายเพราะเธอคือส่วนหนึ่งในคำสารภาพนั้น
“ผมเป็นคนพาเธอหายไปในคืนวันแต่งงาน พาเธอไปอยู่กับเขมรินน้องสาวของผมซึ่งตอนนั้นเป็นโรคจิตประสาทเพราะเจ้าบ่าวของปราย...ก้องกาจ ผมอยากจะเกลียดเธอให้มากและคิดว่าเธอรู้เห็นกับการกระทำเลว ๆ ของเจ้าบ่าวที่เธอกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานด้วย แต่ก็ผิดแผน...เพราะผมรักเธอ”
“ซึ่งก็ไม่น่าเชื่อนะคะว่าขิมหายจากอาการที่เป็นในตอนนั้นจากความผิดหวังในความรัก เพราะขิมรู้สึกได้ถึงความรักของคุณปรายที่มีต่อพี่เขม”
เขมรินกล่าวสำทับด้วยปรารถนาจะช่วยคลี่คลายความขุ่นข้องหมองใจที่ฉาบฉายอยู่บนดวงหน้ามีริ้วรอยบ่งบอกอายุเลยมัจฉิมวัยของอีกฝ่ายที่พี่ชายของเธอคุกเข่าตรงหน้า นราหัวเราะเสียงกักอยู่ในลำคอขณะส่ายศีรษะไปมาเบา ๆ คล้ายจะเข้าใจ
“ตอนนี้ผมคงจะแจ้งความเอาผิดลูกเขยตัวเองข้อหาลักพาตัวลูกสาวข
