พวงแก้มบนใบหน้าหวานเป็นสีแดงปลั่งเมื่อสามีของเธอก้มลงจูบหนักอีกครั้งอย่างรักใคร่ แต่แล้วปรายฟ้าก็รีบพูดขึ้นมาเกรงว่าจะลืมสิ่งที่อยากบอกเขาเสียก่อน
“คุณเขมคะ...ปรายมาอยู่ที่นี่เดือนหนึ่งแล้ว ปรายคิดถึงคุณพ่อค่ะ ท่านไม่ติดต่อมาหาปรายเลย ปรายกลัวท่านจะคิดมาก”
พอพูดถึงนรา ปรายฟ้ากลับมีสีหน้าเหมือนใจหาย เขมราชยิ้มจาง ๆ ก่อนตอบกลับไป
“พ่อของคุณคงต้องคิดมากอย่างที่คุณว่า เพราะการที่เขายินยอมให้คุณมาอยู่กับผมก็เพราะเรื่องของผลประโยชน์”
“แต่ปรายก็รักคุณพ่อค่ะ ท่านเลี้ยงดูปรายที่กำพร้าพ่อกับแม่แท้ ๆ มาแต่เด็ก ปรายอยาก...พูดคุยกับท่านเหมือนเมื่อก่อน”
“ผมไม่ได้หวงห้ามอะไรนี่...พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปหาพ่อของคุณเอง”
ชายหนุ่มยิ้มกริ่มก่อนคลายวงแขนจากร่างเพรียวบางขึ้นรถสตาร์ทเครื่องยนต์ ก่อนถอยรถออกจากรั้วบ้านต่างคนต่างมองราวอยากให้เวลากลางวันหดสั้นเหลือเพียงชั่วยามเดียว และเมื่อเขมราชพารถแล่นลับไปจากป
