“ขิมจะไม่รื้อฟื้นเรื่องระหว่างเราเพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว ก้องคงจะรักคุณปรายถึงยอมทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้แม้แต่จะช่วยกิจการใกล้ล้มของนิรกิจจากร...แต่ก้องก็ได้เรียนรู้จากคนที่ตัวเองวาดหวังว่าเวลาพลาดจากเขาไปแล้วจะเป็นยังไง ก้องมีเวลาที่จะกลับไปคิดว่า...ทุกสิ่งเรากำหนดอะไรไม่ได้ นอกจากตัวเราเอง”
ก้องกาจยืนนิ่งเมื่อเขมรินก้าวออกไปทิ้งไว้แต่เขาที่ต้องอยู่กับความคิดสับสนและเศร้าสะเทือนใจ เขามาที่นี่เพื่อบอกเขมราชละทิ้งความตั้งใจที่จะใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงซึ่งอาจแปดเปื้อนมลทินอย่างปรายฟ้า ทว่าเขากลับหมดกำลังใจเสียเองที่จะเดินหน้าทำทุกวิถีทางให้ความรักของผู้หญิงคนนั้นพังทลายเหมือนที่เขาเคยทอดทิ้งเขมรินอย่างไม่ใยดี อะไรก็ไม่เจ็บปวดเท่ากับการมารับรู้ว่าเขาได้สูญเสียวิญญาณของตัวเองไปแล้วอย่างมิอาจเรียกกลับคืน
“ป้านางเตรียมของจะตักบาตรหรือคะ?”
ปรายฟ้าเอ่ยถามแม่บ้านวัยกลางคนขณะเดินเข้าไ
