แสนสิงหากัดฟันกรอดหน้าแดงก่ำ เขาโมโหคีร่าจนหน้าสั่น แต่เขาไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลย นอกจากสงบสติอารมณ์ของตัวเองไว้ พยายามย้ำเตือนสติตัวเองว่าคีร่ายังเด็กเกินไป อีกทั้งเธอยังโตมาคนเดียว ไม่ใช่เรื่องแปลกหากไม่มีใครสอนคีร่าเรื่องมารยาท
”ปากดีนักนะ“ เห็นท่าทีไม่ทุกข์ร้อนของคีร่า จึงพูดแดกดันเธอด้วยความหมั่นไส้
”หนูพูดตามสิ่งที่หนูรู้สึก“
”เหอะ“ แสนสิงหาเค้นหัวเราะขึ้นจมูก มองคีร่าด้วยแววตาเอือมระอาเต็มทน ผู้หญิงอะไรแปลกคน พิลึกซะจน แสนสิงหารู้สึกขยาดหวาดกลัว
กินข้าวกัน เถียงกันไป จนในที่สุดอาหารที่แสนสิงหาซื้อหาก็หมด คราวนี้คีร่าเป็นคนอาสาเก็บจานไปล้างเอง โดยมีแสนสิงหานั่งมองทุกท่วงท่าของเธอจากทางด้านหลัง
ขณะที่สายตาของคีร่าโฟกัสกับการล้างจาน หากแต่สมองกำลังครุ่นคิดเรื่องที่แสนสิงหาพูดอย่างหนัก ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ดั้นด้นมาถึงขนาดนี้แล้วจะหันหลังกลับไปก็กะไรอยู่ อย่างน้อย ๆ คีร่าคิดว
