“ถ้าพิมพ์ตัดสินใจดีแล้ว พ่อก็ไม่ว่าอะไร ขอแค่หนูมีความสุขก็พอลูก” นายชายฝืนยิ้มออกมาเพื่อให้บุตรสาวสบายใจ แม้ว่าในใจจะเป็นห่วงบุตรสาวมากเพียงใดก็ตาม
“ขอบคุณค่ะพ่อ พิมพ์ว่าเราเข้าบ้านกันดีกว่าค่ะ” เหมือนพิมพ์เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าในใจจะเศร้าเพียงใดกับชะตาชีวิตของตนเอง แต่เธอก็ไม่สามารถแสดงมันออกมาได้ แขนเรียวเล็กของเธอคล้องแขนบิดา ก่อนที่จะพาท่านเดินเข้าไปในบ้าน สองพ่อลูกนั้นมีอาการเครียดเหมือนกัน แต่ทั้งสองฝ่ายเลือกที่จะแสดงออกมาเพียงรอยยิ้มให้กับอีกฝ่าย เพื่อที่ว่าอีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องรู้สึกไม่สบายใจ
บ้านภัคพลกุล
ร่างสูงของปราบเดินโซเซเข้ามาด้วยอาการมึนเมา ที่คนที่ประคองเขาเข้ามาคือปรางแก้ว วันนี้เขาตั้งใจที่จะทำร้ายเหมือนพิมพ์อีกครั้ง เขาก็เลยพาปรางแก้วมาที่นี่ ส่วนปรางแก้วนั้นก็เข้าใจผิดไปว่าเขาต้องการที่จะจริงจังกับเธอ เขาก็เลยพาเธอมาบ้านของเขาอีกครั้ง
ปรางแก้วพาชายหนุ่มไปนั่งที
