เหมือนพิมพ์กลับมาที่บ้านของเขาเป็นครั้งสุดท้าย และเธอจะไม่มีทางกลับมาที่นี่อีก เป็นการจากลาที่ไม่มีน้ำตาจริงๆ เพราะความเจ็บปวดที่เขาทำกับเธอ มันทำให้เธอไม่มีน้ำตาตลอดไป เหมือนพิมพ์เก็บของด้วยความรีบร้อน เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว เธอไม่ต้องการเผชิญหน้ากับปราบ เพราะถ้าเธอเผชิญหน้ากับเขา มันคงจะจบแบบเดิมแน่ๆ
ท้ายที่สุดเหมือนพิมพ์ก็ใช้ความรวดเร็วในการจัดการทุกอย่าง ก่อนที่เธอจะเรียกแทกซี่จากแอปพลิเคชั่นหนึ่งที่คนนิยมเรียกแทกซี่กัน แล้วเธอก็สามารถออกมาจากบ้านหลังนั้นจนได้ เหมือนพิมพ์นั่งแทกซี่กลับบ้านตัวเอง บ้านที่เธอคิดถึงเหลือเกิน ต่อให้มันจะเป็นแค่บ้านหลังเล็กๆ แต่ทว่ากลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นอย่างที่เธอไม่เคยได้สนใจมาก่อน แต่มาตอนนี้เธอเพิ่งจะเห็นคุณค่าของบ้านที่อบอุ่นของเธอ ก็เมื่อตอนที่เธอบาดเจ็บกลับมาอย่างสาหัส
ทันทีที่ถึงที่บ้าน นายชายก็เปิดประตูบ้านออกมาด้วยความสงสัย เพราะว่าที่นี่ไม่เคยมี
