“นี่จะขอบคุณพี่เป็นล้านครั้งหรือไง พอได้แล้ว หรือถ้าอยากจะขอบคุณพี่จริงๆ ก็เปลี่ยนเป็นเลิกร้องไห้ แล้วก็ยิ้มให้พี่ นั่นพี่ถึงจะนับว่าเป็นคำขอบคุณ” ปราบเอ่ยออกมาเบาๆ ยิ่งเขาพูดแบบนี้ มันยิ่งทำให้เหมือนพิมพ์รู้สึกผิดกับเขาเป็นอย่างมาก เธอต้องก้าวผ่านความรู้สึกพวกนี้ไปให้ได้ ไม่อย่างนั้นเธอจะผ่านวันเวลาเหล่านี้ไปได้ยังไง โลกนี้ไม่มีที่ยืนให้คนอ่อนแอหรอกนะ
“ก็ได้ค่ะ แต่ขอเวลาหน่อยนะคะ ตอนนี้ยิ้มไม่ออกจริงๆ” เหมือนพิมพ์ตอบออกมาตามตรง
“ไม่เป็นไร พี่รอได้เสมอ” ยุทธนาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ยังไม่ทันที่ฝ่ายชายจะได้ตอบอะไร อาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ ซึ่งเหมือนพิมพ์ก็พยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องเป็นห่วงเธอ แม้ว่าในใจของเธอจะเศร้ากับชะตากรรมของตนเองมากแค่ใดก็ตาม และต่อให้เธอได้อิสรภาพ เธอก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เพราะว่าแผลนี้มันจะเป็นแผลที่ใหญ่เหลือเกิน เกินกว่าที่มันจะลางเลือนไปจากความทร
