“จดทะเบียนสมรสแล้ว ไม่ต้องอยู่บ้านเดียวกัน ต่างคนต่างใช้ชีวิตก็ได้ใช่มั้ยคะ” เหมือนพิมพ์เอ่ยถามออกมาอย่างมีความสุข ถ้ามันสามารถจบแค่นั้นได้ แค่อิสรภาพในการเลือกคู่หรือว่าการมีคนรัก เธอยอมเสียสละได้อยู่แล้ว เพราะเธอก็ไม่คิดจะรักใคร่ชอบพอใคร ด้วยเพราะประสบการณ์เรื่องความรักที่ผ่านมามันเจ็บปวด เธอก็เลยกลายเป็นคนที่หวาดระแวงเรื่องนี้จนไม่สามารถเปิดใจให้ใครเข้ามาหาเธอได้ ดังนั้นการที่ต้องถูกจองจำด้วยทะเบียนสมรสจึงไม่ใช่เรื่องที่น่ากลัวสำหรับเธอเลยสักนิด
“ไม่ได้ คิดว่าจะรับงานกินหมูน่ะเหรอ เสียใจด้วย จดทะเบียนแล้วก็ต้องทำหน้าที่เมียสิ จะมารับเงินแล้วใช้ชีวิตตามสบาย ผมบอกเลยว่าคุณคิดผิด” ปราบเอ่ยออกมาพร้อมทั้งรอยยิ้มเยาะ อย่าหาทางรอดเลย อยากได้เงินก็ต้องใช้ร่างกายแลกเงิน แผนการทุกอย่างวางไว้หมดแล้ว เธอก็แค่เดินตามเกมของตัวเองเท่านั้น แต่เขาจะไม่มีวันเดินตามเกมของเธอ เธอจะต้องเจ็บปวดที่สุด เพราะเธอทำให้อิสรภาพของเขาหายไป
“คุณเกลียดฉันนี่นา แล้วคุณจะมาสนใจทำไมว่าฉันจะทำหน้าที่มั้ย คุณก็แค่รับมรดกของคุณ ส่วนฉันก็อยู่ส่วนของฉัน คนที่เขาไม่ชอบหน้ากันเขาไม่ยุ่งกันหรอกนะ” เหมือนพิมพ์เอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ ส่วนทนายเกียรติชัยนั้นได้แต่มองสถานการณ์ตรงหน้าแล้วลอบถอนหายใจออกมา เขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าทั้งสองคนต้องอยู่ร่วมบ้านเดียวกัน จะไม่ทะเลาะกันทั้งวันเลยหรือ นี่คุณเจิดคิดดีแล้วใช่มั้ย ท่านถึงทำพินัยกรรมแบบนี้ขึ้นมา เขาก็ทำได้แต่เพียงหวังว่าเรื่องราวมันจะจบลงอย่างที่คุณเจิดต้องการ ไม่อย่างนั้นทั้งสองคนคงลำบากแน่ๆ มันเหมือนเอาคู่กรณีมาแต่งงานกัน มันไม่มีปลายทางเลยสักนิด
“เกลียดเหรอ อืม...คงใช่แหล่ะ แต่หน้าที่มันก็ส่วนหน้าที่ ต่อให้เกลียดแค่ไหน แต่คุณก็ควรจะเป็นผู้ใหญ่พอที่จะทำหน้าที่ของตัวเองนะ เลือกเอง ทำเอง แล้วคราวนี้จะมาวอนขอความเห็นใจอยากแต่งแต่ในนาม คิดว่าคนอย่างผมจะให้มั้ยล่ะ” ปราบเอ่ยถามออกมาด้วยรอยยิ้มเย็น ยิ่งเธอมีท่าทีบ่ายเบี่ยงเขายิ่งอยากเอาความเกลียดชังที่เขามีระบายลงไปบนร่างของเธอ ก็ทำตัวเป็นแมงเม่าบินเข้ากองไฟเอง เพราะฉะนั้นถ้าไฟมันจะสุมแมงเม่าตัวนี้ก็อย่าร้องขอชีวิตเลย
“นี่คุณเป็นโรคจิตหรือเปล่า ถึงจะเรียกร้องให้ฉันทำหน้าที่ภรรยา ทั้งที่มันไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด ถ้าคุณต้องการคุณก็แค่ไปซื้อกินเท่านั้น อย่าบอกนะว่าระดับนี้ไม่เคยซื้อกิน” เหมือนพิมพ์เอ่ยถามออกมาเสียงหยัน นาทีนี้เธอพร้อมทำทุกอย่างให้ห่างไกลจากการเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามพฤตินัยของเขา
“ระดับผมไม่ต้องซื้อกินหรอกนะ มีแต่คนเขาอยากเข้าหาผม แต่มันไม่สะใจเท่ากับเอาคืนคนที่โลภมากอย่างคุณหรอกนะ” ปราบเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ นั่นทำให้ทนายประจำตระกูลต้องเข้าห้ามศึกแล้วล่ะ ก่อนที่มันจะลามไปมากว่านี้ อุตส่าห์ดีใจว่างานของเขาสำเร็จไปเกินกว่าครึ่ง แต่สถานการณ์ตอนนี้มันเริ่มไม่น่าดีใจแล้วล่ะ เพราะว่าการโต้เถียงและความไม่ลงรอยของทั้งคู่มันชัดเจนขึ้นเจนขึ้นเรื่อยๆ